“ไม้ ในวันนี้แม่กับพ่อมาในฐานะที่พ่อแม่ของหนูบัว และไม้เป็นลูกเขย ต่อไปนี้ไม้ต้องดูแลลูกสาวของแม่ให้ดีที่สุด ห้ามทำให้ลูกสาวของแม่เสียใจ เข้าใจไหม เพราะถ้ามีวันนั้น แม่กับพ่อจะขอรับลูกสาวคืน”
“จะไม่มีวันนั้นแน่นอนครับแม่ครับพ่อ”
พนมไพรรับคำพ่อแม่ก่อนจะจับจูงมือนลินนิภาเข้ามากอด เด็กสาวที่ขโมยหัวใจของเขาไป อาจจะตั้งแต่แรกสบสายตาตอนที่หล่อนหล่นตุ๊บมาบนตักของเขา เวลานั้นเขาขัดใจ แต่ไอ้ตัวดีของเขามันดันมีปฏิกิริยา มันรู้ดีนั่นล่ะ
และก็ถึงช่วงเวลาสำคัญที่สร้างความตื่นเต้นให้กับหนุ่มโสดสาวโสดและอาจจะไม่สดทั้งหลาย เมื่อเจ้าสาวจะโยนช่อดอกไม้
‘โยนไปตรงนั้นนะ’ พนมไพรเอี้ยวตัวเข้ามากระซิบ แต่นลินนิภากลับส่ายหน้าว่าไม่เอาไม่ทำ นั่นทำให้เขายิ้มคาดโทษ
หนุ่มสาวต่างมาออกันที่หน้าเวทีขนาดเล็ก เพราะมีพื้นที่ว่างไม่มาก ต่างคนจึงต่างเบียดเสียด และเมื่อช่อดอกไม้ของเจ้าสาวลอยละลิ่ว บางคนก็ถูกเหยียบเท้า
“
