ควีน
ตอนนี้ฉันกับคนอื่นๆนั่งรถเพื่อกลับกรุงเทพ ซึ่งระหว่างทางฉันก็หลับอย่างเดียว เพราะเมื่อคืนฉันไม่ได้นอนเลย เมื่อเช้าได้พายุที่อุ้มฉันมาวางที่รถ จนตอนนี้เวลาล่วงเลยมาพอสมควรจนจะถึงบ้านแล้ว ฉันถึงได้ตื่น แต่วันนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ เพราะตั้งแต่ตื่นมาก็ไม่ได้ยินเสียงออดอ้อนปัญญาอ่อนของยัยหลินเป้าเลย ทั้งที่ปกติต้องเฮียคะ เฮียค๋าตลอดวัน แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะฉันรำคาญ
“ควีนง่วงแล้ว เฮียพาไปนอนหน่อยได้ไหม” หลังจากรถเข้ามาจอดที่บ้าน ฉันก็ชิ่งพูดขึ้นทันทีอย่างออดอ้อน
“หลินขับรถกลับเองไหวไหม” แล้วพายุก็พยักหน้าให้ฉัน ก่อนจะหันไปถามยัยหลินเป้า
“หลิน เพลียๆน่ะค่ะ” เหอะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าเธออยากให้สองพี่น้องนี่ไปส่ง ไม่งั้นฉันจะอ้อนพวกเขาก่อนแบบนี้หรอ
“งั้นเดี๋ยวเฮียให้คนขับรถไปส่งนะ” สมน้ำหน้า
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ หลินน่าจะขับไหว” เหอะ เป็นไงล่ะผู้ชายเขาไม่สนใจ
“ได้แน่นะ” วายุถามขึ้น
“ได้ค
