“เหนื่อยไหม เดี๋ยวเฮียนวดให้” วายุถามฉันขึ้นเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมสรรพนามที่ไม่เหมือนเดิม แล้วไม่ใช่ว่ามันพึ่งไม่เหมือนเดิม แต่มันเป็นมาสักพักหนึ่งแล้ว รวมถึงพายุที่ว่าไม่ค่อยทำอะไรแบบนี้ก่อนถ้าฉันไม่อ้อนเขา
ฉันเองก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นอะไร หรือกินยาตัวไหนผิดมาหรือเปล่า ถึงได้รุมเอาใจฉันขนาดนี้
“ไม่” ฉันตอบกลับไปตามตรง ก็วันๆฉันเอาแต่นั่งกับนอนอย่างเดียว จะให้ฉันไปเมื่อยมาจากอะไรล่ะ ตั้งแต่ฉันเรียนจบ พวกเขาก็ไม่ให้ฉันออกไปไหนเลย แม้ว่าฉันบอกว่าอยากไปทำงาน เขาก็บอกว่าเขาเลี้ยงฉันได้ แต่ถ้าอยากทำจริงๆก็ไปทำที่บริษัทพวกเขา ฉันเลยตัดปัญหาไม่ไปดีกว่า
อ้อ ส่วนเรื่องของยี่หวา ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันเดินออกจากที่นี่ ฉันก็เลือกจะไม่รับรู้อะไรเกี่ยวกับมันอีก เพียงแต่ฉันขอพายุกับวายุไว้ ว่าอย่าฆ่ามันก็พอ ไม่ใช่ว่าฉันใจอ่อนหรือโลกสวยอะไรหรอก แต่ในเมื่อตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แถมยังได้รู้จักความ
