เสียงคลื่นทะเลยามดึกมันเศร้าแปลกๆ
1502 Words
ตอน 9
ธีภัทร : มองสบตาแน่นิ่ง
"คุณล้วงคองูเห่า คุณอาจกำลังถูกจับตามอง แล้วอีกอย่างแม่บ้านแจ้งว่า น้ำในห้องน้ำคุณรั่วทั้งคืนยังไม่มีคนซ่อม
ไออุ่น : เริ่มรู้ทันแต่ยังนิ่งไว้
"หรือคุณกำลังใช้เรื่องน้ำเสียมาเป็นข้ออ้างกันแน่?
ธีภัทร : ยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กๆ
"แต่สุดท้ายแล้ว...ผมอยากให้คุณปลอดภัย"
ธีภัทร : สบตาเธอนิ่งๆ
"คืนนี้คุณจะนอนห้องผม เพื่อความปลอดภัยของคุณเอง และเพื่อความสบายใจของผม"
บรรยากาศตึงเครียดนิดๆ แต่เต็มไปด้วยเคมีระหว่างกัน ไออุ่นยืนนิ่งครู่หนึ่งก่อนถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง
ธีภัทร :
ยังยืนอยู่หน้าประตู ยิ้มมุมปากขยับประโยคสุดท้ายเบาๆ
"ผมจะปูผ้าให้บนโซฟา แต่ถ้าคุณเปลี่ยนใจผมก็ไม่ถือ"
ไออุ่น :
ยืนอยู่หน้าห้องธีภัทร พร้อมถือของ ของตัวเองเอาไว้แน่น เธอดูลังเล ใบหน้าแสดงความกระอักกระอ่วน
"เอ่อ...ไม่เป็นไรมั้งคะบอส ฉันว่าจะลงไปนอนกับน้ำเพชร~~~"
ไม่ทันพูดจบประตูลิฟต์ชั้น 18 ก็เปิดออกน้ำเพชรก้าวท้าวเดินออกมา พร้อมถือผ้าห่มกับกระเป๋าเป้หน้าตาเรียบๆ ตามหลังมาคือเก่งถือกระเป๋าลาก ใบใหญ่ของเธอตามมาติดๆ
น้ำเพชร : รีบพูดเหมือนท่องมา
"ไม่ได้นะไออุ่นบอสสั่งให้ฉันนอนกับพี่เก่ง เพื่อความปลอดภัย บอกว่าห้ามอยู่คนเดียวกันหมดค่ะ"
ไออุ่น : เธออึ้ง~
"...จริงเหรอ?
น้ำเพชร : ยิ้มแห้งๆ สบตาไออุ่นแล้วเลี่ยงไปที่ห้องข้างๆ
"ไปก่อนนะไออุ่น บ๊ายยาย~
ธีภัทร :
เขายืนกอดอกพิงประตูยิ้มมุมปาก
"เห็นมั้ย? ทุกอย่างจัดการเรียบร้อย คุณไม่มีทางเลือกนอกจากพักอยู่ที่นี่"
ไออุ่น : เธอถอนหายใจยกมุมปากนิดๆ
ธีภัทร : ยิ้มอย่างผู้ชนะ แกล้งยกมือป้องหน้า
"อย่าเพิ่งกล่าวหาผม ผมแค่ 'ห่วง' คุณเฉยๆ"
ไออุ่น : เธอยอมเดินเข้าห้องแบบ ไม่สบอารมณ์นักแต่ภายในใจเริ่มรู้สึกว่า คนตรงหน้าไม่ได้แค่ห่วง
ธีภัทร :
หันไปปิดประตูลงช้าๆ แล้วพูดกับตัวเองเบาๆ
"คืนนี้เธอจะรู้บ้างไหม ว่าความปลอดภัยไม่ใช่ข้ออ้าง"
ไออุ่นเดินเข้ามาอย่างรัง วางกระเป๋าลงแล้วกวาดสายตา มองห้องหรูที่บอสพักอยู่แบบ ดีเกินไปสำหรับสถานการณ์แบบนี้
ไออุ่น : เธอพึมพำเสียงเบาๆ แต่ชัดเจน
"เรามาทำงานหรือมาหลบภัยกันเนี่ย"
เธอถอนหายใจแล้วนั่งลงบนโซฟา พูดกับตัวเองต่อแบบเซ็งๆ
"เอาเหล็กมากองไว้สามพันตัน สุดท้ายต้องมากองตัวเองในห้องนอนผู้ชาย..."
เธอนั่งคิดในใจเบาๆ~ ผู้ชายที่วันนั้นเมื่อห้าปีก่อน เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าเราเลย วันนี้เขากลับทำทุกอย่างเพื่อให้เราอยู่ข้างๆ เห้อออ~
ธีภัทร :
เดินถือแก้วน้ำออกมาจากมุมครัวเขาได้ยินหมด
"ถ้าคุณไม่สบายใจ จะให้ผมไปนอนห้องคุณแทนก็ได้นะครับ"
ไออุ่น : หันขวับตอบทันที
"ไม่ต้องหรอกค่ะ น้ำห้องนั้นมันไม่ไหลพอดีได้เดิน กลับไปกลับมาทั้งคืน"
ธีภัทร : ยิ้ม ยกไหล่เบาๆ
"จริงสิ ผมลืมไป...บอสเป็นคนสั่งเองด้วย"
ไออุ่นเธอกลอกตา แล้วคว้าหมอนมากอด แกล้งหันหลังให้แต่รอยยิ้มเล็กๆ เริ่มผุดขึ้นตรงมุมปากอย่างห้ามไม่ให้อยู่
ไออุ่น : เธอลากเสียงเรียบ
"นี่คุณธีภัทรคุณยั่วโมโหฉันเหรอ คนยิ่งหิวๆอยู่ เรามัวแต่วุ่นวายกันตั้งแต่หัวค่ำ นี้มันจะสามทุ่มแล้วยัง ไม่ได้ทานอะไรกันเลย"
ไออุ่นเธอพูดยังไม่ทันจะขาดคำด้วยซ้ำ ก๊อกๆๆ เสียงนั้นทำให้เธอ พุ่งตัวกระโดนเกาะแขนธีภัทรทันที
ไออุ่น : เธอตกใจเล็กน้อย
"บอสใครเคาะประตู เสียงดังไปนะ"
ธีภัทร : เขาปรายตามองเลขาตรงหน้า พร้อมยิ้มบางๆแล้วพูดในใจคนเดียว เธอทำให้ฉันหลงเธอแล้วนะไออุ่น
ธีภัทร : เขาแกะมือเธอออกเบาๆ
"ไหนคุณบอกไม่กลัวไง...? เคาะขนาดนี้ถ้าเป็นคนร้าย คงได้นอนคุกตั้งแต่เดินเข้าโรงแรม"
ธีภัทร : เขาเดินไปส่องกล้องหน้าประตู มีร่างคนสองคนยืนอยู่ เขาเปิดประตูออก
เก่ง :
"เจ้านายไปหาอะไรทานกันไหมครับ น้ำเพชรชวนเลยลองมาชวนเจ้านาย กับคุณไออุ่นดู เพื่ออยากไปรับลมทะเล"
ธีภัทร : พยักหน้า
"ดีเหมือนกันมาทะเลทั้งที ยังไม่ได้เหยียบทรายเลย"
ธีภัทร : มองหน้าน้ำเพชร เหมือนสั่งโดยไม่ออกเสียงแค่ใช้สายตา ให้ไปตามไออุ่นออกมา
น้ำเพชร : พยักหน้า
"ค่ะบอส..."
เธอเดินเข้าไปหาไออุ่นที่โซนรับแขก
ไออุ่น :
"อ้าวเธอเองเหรอน้ำเพชร เคาะซะตกอกตกใจ"
น้ำเพชร :
"ใช่ฉันเองลงไปหาอาหารทะเลอร่อยกินกันๆ ฉันหิวมากเลย ทานข้าวโรงแรมมา ห้ามื้อละไม่ไหว"
ไออุ่น : เธอยิ้มตาหยี่
"ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว..."
ชายหาดหัวหินยามค่ำคืนหน้าโรงแรมหรู
หลังจากที่ทั้งสีคน ทานอาหารกันเสร็จ น้ำเพชรช่วนไออุ่นไปเดินเล่นริมทะเล
ธีภัทร : เขาพูดเสียงเข้ม
"ไปกันหมดนี่แหละ จะได้กลับพร้อมกัน
จากนั้นทั้งสี่คนเดินเท้าเปล่า ลงบนหาดทรายที่เย็นสบาย น้ำทะเลซัดเบาๆตามปลายเท้า
ไออุ่น : มองทะเลแล้วพูดเสียงเรียบ
"เดินสบายแบบนี้ ไม่เห็นมีใครพูดถึง ความปลอดภัยเลยนะคะ"
ธีภัทร : หันมามองยิ้มๆ
"ก็คนที่ผมอยากปกป้อง อยู่ข้างๆนี้ไง"
น้ำเพชร : กระซิบกับเก่งเบาๆ
"คุณเก่งเราไปเดินเล่นอีกฟากมั้ยคะ ท่าทางเขาจะอยากอยู่กันสองคน"
เก่ง : กลั้นหัวเราะ
"เดี๋ยวไปไกลจนเจ้านายมองไม่เก็น แล้วโดนเรียกกลับนะ"
ตอนนี้น้ำเพชร กับเก่งเดินห่างออกไปทิ้งให้ไออุ่น กับบอสเดินริมคลื่นตามลำพัง
ธีภัทร : ยื่นเปลือกหอยสวยๆ ให้ไออุ่น
"เห็นอันนี้แล้วนึกถึงคุณ"
ไออุ่น : รีบมาอย่างไม่มันใจ
"เปลือกหอยเหรอคะ?
ธีภัทร : ยิ้มมุมปาก
"ดูภายนอกแข็งแรง แต่ข้างในนุ่ม และเก็บเสียงดี"
ไออุ่น : แกล้งทีไหล่เบาๆ
"หยอกเก่งนะคะ"
ทั้งคู่เดินต่อแบบไม่พูดกันสักพัก ลมทะเลพัดเบาๆ ผมของไออุ่นปลิวปิดหน้า
ธีภัทร : เอื้อมมือมาเก็บปลายผมออกแบบๆ
"แบบนี้จะมองทะเลยังไงให้ชัด"
ไออุ่น : เธอหัวใจเต้นแรงทำเป็นมองคลื่น
"มองทะเลยังไงก็ชัดค่ะ แต่มองคนข้างๆนี่ เริ่มไม่ค่อยแน่ใจแล้ว"
ไออุ่นเธอหันมาสบตาเขา
ธีภัทร : เสียงทุ้มแผ่วเบา
"งั้น...มองผมให้ชัดๆ ตอนนี้เลยก็ได้"
ทั้งสองยืนอยู่ท่ามกลางแสงเย็น ของพระจันทร์เงาสะท้อนในดวงตา บอกได้ว่าระยะห่างระหว่างหัวใจ เริ่มหาย เบื้องหลังคือเสียงคลื่น เบื้องหน้าคือบางคนที่กำลังเติบโตเงียบๆ
ไออุ่น : พูดขึ้นมากลางความเงียบ
"บอสคะ... บอสมีแฟนหรือยังคะ เอ่อที่ถามนี้ไม่ได้อะไรแต่อย่างรู้ คนหล่อรวยขนาดนี้มีคนกุมหัวใจหรือยัง"
ธีภัทร : พอไออุ่นถามถึงแฟนเขากระอักกระอวนทันที่ ทันใดนั้นเสียงตัวช่วยสุดท้ายก็มาขัดจังหวะพอดี
เก่ง : "เจ้านายครับมันจะห้าทุ่มแล้ว เรากลับโรงแรมเถอะครับ พรุ่งนี้คุณไออุ่นมีนัดตรวจเอกสาร การเงินแต่เช้า"
ธีภัทร : เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันที
"งั้นดีเลยเรารีบกลับไปพักผ่อนเอาแรงกันเถอะ"
ไออุ่น : เธอหรี่ตาลงทันที แล้วคิดในใจคนเดียว
"วาที่สามีฉัน...ทำไมเจ้าเล่ห์ขนาดนี้นะ คงไม่มีโอกาศได้จัดงานแต่ง ยังไม่รู้เลยว่าจะหย่ากันตอนไหน"
ตัดมาที่ระเบียงโรงแรมหรูยามค่ำคืน
ลมทะเลเบาๆ ไออุ่นยืนพิงราวระเบียงมองออกไป ยังผืนน้ำมืดๆ ที่สะท้อนแสงจันทร์เธอได้ยินเสียงของ ธีภัทรกำลังคุยโทรศัพท์เบาๆในห้อง พอเขาวางสายเธอก็ยังยืนนิ่ง
ธีภัทร : เดินออกมายื่นเสื้อคลุมให้เธอ
"ลมแรง เดี๋ยวไม่สบาย"
ไออุ่น : รับเสื้อคลุมมาเงียบๆไม่พูดอะไร
"..."
ธีภัทร : ยืนข้างๆเธอ
"ขอบคุณนะครับ ที่อยู่ตรงนี้ด้วยกัน"
ไออุ่น : เธอยิ้มบางๆ ไม่ตอบแต่ในใจกลับพูดมากมายกว่าที่เขาได้ยิน
เสียงในใจไออุ่นซ้อนเสียง
คุณก็เป็นคนอบอุ่นคนหนึ่ง แต่คุณกลับไม่รู้เลยว่าฉันคือใคร"
ตัดภาพมาที่เตียงนอนในห้องของธีภัทร สรุปธีภัทรนอนบนเตียง แต่ไออุ่นเธอนอนโซฟา ร่างเล็กหลับด้วยความเหนื่อยล้า ส่วนธีภัทรก็หลับสนิทด้วยฤทธิ์ยาแก้ปวด
กลางดึกเสียงคนเคาะประตูดัง ปัง!!
ไออุ่น : เธอสะดุ้งเฮือกหัวใจหลนแวบ ตาเหลือบไปมองบอสที่ยังหลับสนิท....
- Writer
