กลิ่นหอมกรุ่นจากคนตัวเล็กชวนให้เขาคิดถึงเรื่องเมื่อคืนเหมือนกัน ภาพที่คนตัวเล็กครวญครางเสียงหวิวหวานยามที่เขาสอดเสยและกระแทกแก่นกายเข้าใส่ ยังคงตราตรึงอยู่ในห้วงภวังค์ของเขาทุกท่วงท่า
"เปล่าสักหน่อย" มือเล็กยกขึ้นหมายจะหยิบแปรงสีฟันจากมือของแทนไท แต่เขากลับยกมันขึ้นเหนือศีรษะ
"อยากแปรงให้"
"แทน เราไม่ใช่เด็ก" คนตัวเล็กหมุนตัวแล้วหันมาแหวใส่ ทว่าแทนไททำเพียงไหวไหล่แล้วอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ลายหินอ่อนด้วยท่าทางสบายๆ
"ไม่ใช่เด็กแต่ผมอยากทำให้ อ้าปากเร็วเข้า"
"ปัญญาอ่อนมากแทน เราไม่ใช่เด็กและก็ไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย" เรียวปากสวยเบะใส่คนตรงหน้า แต่ก็ยอมอ้าปากให้เขาแปรงฟันให้ ทั้งคู่ต่างขำให้กันเพราะไม่คิดว่าผู้ชายวัยสามสิบปีจะมาทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนี้ มันไม่ได้เข้ากับบุคลิกของเขาเลย
"ถ้าอยู่ด้วยกัน ผมทำให้คุณทุกวันเลย...ดีไหม"
"..." มือเล็กที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นบ้วนปากชะงักไป อันที่จ
