ตอนที่ 17
“ท่านหมื่นช่างจงรักภักดีเสียนี่กระไร” มณทิราเอ่ยขึ้นพลางทอดสายตามายังนักรบผู้กล้าอย่างยั่วยวน
“ฝีมือการใช้ดาบของท่านก็เก่งกาจมิมีใครเทียบเทียมได้ จักกลัวไปใยกันเล่า”
“เช่นนั้นแล้ว ข้ากระหม่อมขออนุญาตติดตามพระธิดาไปได้หรือไม่? เพียงเพื่อได้ถวายการดูแล... และคอยห่วงใยพระองค์อยู่ใกล้ๆ” หมื่นสุนทรเทวาตอบพลางคลี่ยิ้มบางๆ
“ด้วยความงามของพระธิดานั้น... เปรียบประดุจแสงจันทร์ที่ส่องสว่างในยามรัตติกาล ข้ากระหม่อมมิอาจละสายตาได้เลย” มนทิราณีเทวีได้ยินคำชมจนสีหน้าแดงเรื่อชัดกว่าเดิม นางทรงก้มพระเศียรลงเล็กน้อยอย่างเขินอาย
“คารมท่านหมื่นช่างหวานล้ำเยี่ยงนี้ ประสงค์จะเกี้ยวข้ากระนั้นรึ?” มณทิราตรัสเสียงแผ่ว หมื่นสุนทรเทวารู้สึกราวกับโลกทั้งใบเป็นสีชมพูเมื่อได้ยินคำตรัสของนาง
“มิได้บังอาจหมายเกี้ยว เพียงแต่ดวงใจข้ากระหม่อมมันโหยหาที่จะได้ชื่นชมพระพัตร์ใกล้ชิด”
“หากความงามของพระธิดาเป
