ตอนที่ 19
หมื่นสุนทรเทวาส่งยิ้มอ่อนโยนให้ ก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหวช้าๆ ทีละน้อย ให้ร่างของทั้งสองได้ปรับตัวเข้าหากัน ความเงียบในห้องบรรทมมีเพียงเสียงลมหายใจถี่กระชั้นของทั้งคู่ และเสียงเนื้อหนังเสียดสีกันเบาๆ ราวกับดอกไม้แรกแย้มต้องน้ำค้างยามเช้า เขาก้มลงจุมพิตหน้าผากมนทิราอย่างแสนรักใคร่ ก่อนจะเพิ่มจังหวะการเคลื่อนไหวให้หนักแน่นขึ้น ทว่ายังคงอ่อนโยน ประหนึ่งกลัวว่านางจะบอบช้ำ
เมื่อเวลาผ่านไป ความตึงเครียดในร่างของมนทิราก็ค่อยๆ คลายลง นางเริ่มตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของเขาอย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น สองพระหัตถ์เรียวงามโอบรัดแผ่นหลังกว้างของเขาไว้แน่น
“ท่านหมื่น...” มนทิราครวญเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว ดวงเนตรค่อยๆ เปิดขึ้น สบกับดวงตาคมกริบของเขา
“ว่าอย่างไร... ดวงใจของข้า?”
“มัน... รู้สึกประหลาด... แต่ก็...สุข... เหลือเกิน” นางตรัสด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า แฝงไว้ด้วยความเคลิบเคลิ้ม
หมื่นสุนทรเทวารู้
