9
"ไล่ขิงหรอ"ฉันมองสบตาคมเอ่ยถามออกมาเบาๆด้วยความเสียใจ เมื่อคืนมันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย
"เออ! กลับไปได้แล้ว จิ๊!"เขาตะคอก เสียงดังฟังชัด ไม่สบอารมณ์
"...."ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรงมองหน้าคนใจร้ายอย่างตัดพ้อ
"อย่าคิดว่ามีอะไรกับฉันแล้วจะมีสิทธิ์ในตัวฉันนะ เมื่อคืนถ้าเธอไม่กินยานรกนั่นฉันไม่มีวันเอาเธอแน่! ก็แค่สงสารเลยสงเคราะห์ให้แค่นั้นแหละ"เขาบอกเสียงเรียบแล้วยิ้มเยาะ
"ค่ะ"ฉันรับคำเสียงสั่นเครือ ใช่มันไม่ใช่ความผิดของเขามันคือความผิดของฉันที่กินยานรกนั่น ใช่มันคือความผิดของฉัน เขามันไม่ผิดเลย!
ฉันก้าวลงจากเตียงด้วยความสั่นเทาขาแทบไม่มีแรง เจ็บกลางกายสาวแต่ต้องฝืนทนเดินออกจากห้องเขาไปให้ได้ พอพ้นจากห้องเขาน้ำตาก็ไหลเป็นสาย ฉันเดินไปเก็บเสื้อผ้าตัวเองที่โซฟาแล้วเดินเข้าห้อง ตัวแทบแตกสลายแต่ใจมันแตกละเอียดกว่า
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเพื่อนสองคนแล้วระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจ ร้องห่มร้อ
