27
"ใครหรอกรูฟ"หวายถามขึ้น เมื่อผมยังสบตากับร่างบางอยู่ ในตาดวงนั้นมันบ่งบอกว่าเจ็บ ผมรู้สึกได้
"คนใช้ค่ะ ลาออกแล้วเลยมาเก็บของ"น้ำขิงเป็นคนตอบแทนผม แล้วคำตอบของเธอก็สะท้านเข้าไปในใจ ใจมันปฏิเสธว่าเธอไม่ใช่คนใช้แต่ปากไม่กล้าพูดออกมา ผมแคร์หวายไม่อยากให้หวายรู้
"อ้อ"หวายพยักหน้าเข้าใจ น้ำขิงเดินไปที่ห้องตัวเองไม่ใช่ห้องนอนผมเพื่อเก็บของ มาเก็บของจริงๆหรอ?
หวายเข้าไปอาบน้ำเหลือแต่ผมที่นั่งอยู่ที่เดิม ไม่นานน้ำขิงก็เดินออกมาพร้อมกระเป๋าใบเล็กของเธอ
"ขิง....."ผมเรียกเธอเสียงเบา เธอเดินตรงไปที่ประตูไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ จะไปจริงๆสินะ
"ขอให้รักกันนานๆนะคะ"น้ำขิงหยุดเดินที่หน้าประตูหันหน้ามาบอกผมพร้อมกับน้ำตานองหน้ายิ้มให้ผมบางๆแล้วเดินออกไป ไม่มีวี่แววความประชดเลย
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ เสียดายคนใช้หรอ"หวายที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินออกมาชะโงกหน้าดูผมแล้วถาม เสียดายงั้นหรอไม่หรอก ผมแค่เสี
