ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นของนางอีกครั้ง
“แต่...”
“ทำไมต้องแต่ หรือพอเห็นว่าตัวเองได้ครอบครองสมบัติก็จะลืมแม่กับน้อง แกอยากให้แม่กับน้องลำบากใช่ไหม”
อนงค์สะบัดเสียงใส่ แกล้งทำเป็นเดินหนี ใบหน้าเหยียดยิ้มรอฟังคำตอบของบุตรสาวนอกไส้อย่างใจจดใจจ่อ
“ไม่ใช่นะคะคุณแม่”
“ถ้าไม่ใช่แกก็รับปากกับแม่สิว่าจะทำตามที่แม่บอก”
“ค่ะ คุณแม่” พิรวดีจำต้องรับคำ
“ไหนบอกแม่มาสิว่าแกต้องทำยังไงบ้าง” อนงค์ทวนคำของบุตรสาวนอกไส้อีกครั้ง
“เอ่อ... วดีต้องทำให้พี่ติรักค่ะ พี่ติจะได้ไม่ไล่เราออกจากบ้าน”
“ไม่ใช่แค่นั้น แกต้องทำให้เขาหลงแกมากๆ ด้วย”
อนงค์ย้ำให้บุตรสาวตระหนัก แม้จะเคยคุยเรื่องนี้กับพิรวดีแล้ว แต่ครั้งก่อนดูจะไม่สำเร็จเท่าครั้งนี้ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน ยังไงบุตรสาวนอกไส้ก็ไม่มีวันทิ้งเธอกับน้องๆ แน่นอน
“ค่ะ คุณแม่”
พิรวดีรับคำให้มารดาสบายใจไปอย่างนั้นเอง เธอไม่เคยคิดอยากได้ทรัพย์
