บุษกรรู้สึกเหมือนตัวเองจับไข้ ในยามเช้าไม่ตื่นจนอยุทธ์ต้องเป็นฝ่ายปลุก หญิงสาวลุกขึ้นงงๆ ตาแดง จมูกแดง คนที่ยืนมองเธอนอนตื่นสายโด่งเลยเอื้อมมือมาแตะหน้าผาก
“เป็นไข้นี่” เขาบอกแล้วก็เดินออกไป คนที่ยังมึนเพราะฤทธิ์ไข้และมึนเพราะไออุ่นจากมือของเขาแตะลงที่หน้าผากงุนงงเล็กน้อย เธอหยิบโทรศัพท์มาดูนาฬิกาแล้วก็เบิกตากว้าง
จะแปดโมงแล้วเหรอ
หญิงสาวกำลังจะลุก หากแต่พอยืนเธอก็หน้ามืดเกือบต้องล้มอีกจนต้องนั่งนิ่งๆ ไม่เคลื่อนไหวไปไหน คนที่เดินลงไปเอายากับน้ำขึ้นมาเห็นพอดี
“ระวังหน่อย” อยุทธ์เตือน ก่อนจะเอายาลดไข้หนึ่งเม็ดให้เธอกินกับน้ำเปล่า
“ขอบคุณค่ะนาย ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวไปไร่ช้า”
“ไม่ต้อง ป่วยขนาดนี้ พักเถอะ ถ้ากินยาแล้วไม่หายต้องไปหาหมอตอนบ่าย”
“กินยาเม็ดเดียวก็หายค่ะ ฉันไม่เคยป่วย แค่ไข้เท่านี้เอง”
“ไม่ได้ ไร่นี้ไม่ใช่โรงงานนรก คนงาน ลาป่วยลากิจได้ ถึงเธอจะมั่นใจว่าแข็งแรงแค่ไหนก็
