พึ่บ!
“ว้าย!”
จู่ ๆ ลูก้าก็ปล่อยตัวฉันลงกลางห้องโถง มือเล็กรีบจับขวดไวน์เอาไว้ก่อนที่มันจะร่วงแตกอีกขวด
ถ้าโยนฉันได้ก็คงทำไปแล้วแหละ!
“เดินไปเองก็แล้วกันนะครับคุณหนูต้าหลิน ตรงนี้มันไม่มีเศษแก้วแล้ว” พูดจบเขาก็เตรียมเดินไปทางห้องนอนของตัวเองทันที
“หยุด”
“....” คำสั่งของฉันไม่สามารถทำให้เขาเชื่อฟังได้
“บอกให้หยุด”
“....” เขายังคงเดินไปทางห้องพักของตัวเอง ไม่สนใจเสียงที่กำลังดังตามหลังเขา
“ลูก้า ฉันสั่งให้นายหยุด”
“....” ไม่หยุด แล้วยังยกมือโบกไปมา ราวกับรำคาญเสียงพูดของฉัน
ตึก ตึก ตึก!
ร่างบางในชุดนอนกระโปรงสีดำ กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามหลังบุคคลที่กำลังเดินหนีเข้าห้องตัวเอง ประตูที่กำลังจะปิดลงถูกหยุดมือของฉันที่ยื่นเข้าไปยันมันเอาไว้ นั่นทำให้ลูก้าหันมามอง
ปึก!
“ไม่ได้ยินที่ฉันสั่งหรือไง”
“....” นัยน์ตาคมมองร่างเล็กที่เข้ามายืนขวางประตูเอาไว้
“รับเงินจากฉัน ก็ต้องฟังคำส
