หมับ!
มือเล็กเอื้อมไปคว้าคอเสื้อแล้วดึงให้คนตัวสูงโน้มตัวลงมาหา
“เอาสิ รับงานฉันสิ”
“ที่พูดอะไรเอาไว้เมื่อกี้ลืมแล้วเหรอ” สายตาของเราจ้องมองกันและกัน ดวงตาสีน้ำตาลจ้องลึกเข้ามาในนัยน์ตาของฉัน
“ไม่ลืมแต่นี่คือการซื้อ ไม่นับ”
“....”
“หรือความจริงไม่ได้ทำงานอย่างว่า?”
“....” ลูก้าไม่มีทีท่าตอบโต้หรือแม้แต่ส่งเสียงออกมา เขาทำเพียงจ้องตาฉันเท่านั้น
“หรือโกหก? หาเรื่องพาตัวเองเข้ามาหาฉัน อยากทำอะไรเหรอ?”
“....”
“หรือแอบชอบฉัน?”
“....” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน สายตาก็ยังคงมองที่ฉัน
“เอาตัวเข้ามาอยู่ใกล้ เพราะแอบชอบฉันอะไรแบบนี้เหรอ”
“หึ เดี๋ยวนะ หยุดพูดก่อน” เขาจับมือเล็กที่ดึงคอเสื้อออก แล้วพาตัวเองกลับไปยืนหลังตรงเต็มส่วนสูง
“ขำอะไร”
“คุณหนูต้าหลินตลกดีนะ” เขาเหมือนกำลังกลั้นขำ แล้วส่ายหัวไปมาเบา ๆ
“ความจริงฉันเป็นคนอารมณ์ดีน่ะ”
“หมายถึงหน้า” ไอ้บ้านี่!
“นี่ หลายครั้
