(ต้าหลิน)
เสียงเรียกของดีแลนดึงสติให้กลับมาสนใจที่เขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้สนใจไปซะทั้งหมดเพราะมือที่ซุกซนของลูก้า เริ่มลูบไล้ผ่านหน้าท้องล้วงผ่านขอบกางเกงเข้าสัมผัสเนินเนื้อเนียน
“อือ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ พอดีสัญญาณมันขาดหายไป” ปากก็พูด มืออีกข้างก็พยายามดึงมือลูก้าออกจากภายใต้กางเกง
ตั้งใจป่วนกันสุด ๆ เลย เป็นคนป่วยที่วุ่นวายที่สุดตั้งแต่เคยเจอมา!
(อยากขอโอกาส ตลอดเวลาที่ห่างกันไม่เคยลืมต้าหลินเลย แต่เข้าใกล้ไม่ได้เพราะอะไรก็น่าจะรู้ใช่มั้ย) ดีแลนพูดอย่างไม่เต็มเสียง ปัญหาหึงหวงและการเลิกราของเราตอนนั้น มันค่อนข้างเป็นเรื่องที่คนให้ความสนใจเยอะมากและคำสั่งเด็ดขาดของป๊ากับเฮียหลิง ก็ทำให้ทางดีแลนต้องอยู่ห่างฉัน
“อือ รู้...ถือสายรอฉันแป๊บ ติ้ด!” พูดจบนิ้วเรียวก็กดปุ่มบนหน้าจอเพื่อปิดไมค์ แล้วหันไปมองบุคคลที่วุ่นวายกับตัวเองไม่ยอมปล่อย
“....” คนถูกจ้องมองมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“มองฉันแบบ
