“พูดออกมา!” เขาตะคอกเสียงกร้าว “พูดความจริงออกมา บอกผมว่าเอ็มม่าอยู่ที่ไหน”
“ฉันไม่รู้” อิงธารส่ายหน้าน้ำตาไหล “ฉันไม่รู้จริง ๆ ได้โปรดเถอะนะคะวิค ปล่อยฉันไป ให้ฉันไปตามหาพี่สาวกลับมาก็ได้แต่อย่าทำอะไรฉันเลย”
ชายหนุ่มเหยียดปากอย่างน่ากลัว “จะให้ผมปล่อยคุณไป แล้วคุณจะได้หนีไปกับเอ็มม่าอย่างนั้นเหรอ คุณก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่กับพี่สาวของคุณ หลอกลวงก็เท่านั้น ปลิ้นปล้อนก็เท่านั้น แค่พูดความจริงออกมาเรื่องทุกอย่างก็จะจบ”
“จะให้ฉันพูดอะไร บอกแล้วยังไงว่าฉันไม่รู้...โอ๊ย!”
หญิงสาวครวญครางเมื่อถูกวิคเตอร์บีบปลายคางเรียวไว้แน่น เขาบีบสันกรามของหล่อนจนเจ็บหากแต่น้ำตาก็ไม่ได้ช่วยให้โทสะของชายหนุ่มลดลงแต่อย่างใด ตรงข้ามเมื่อหล่อนปฏิเสธก็ยิ่งทำให้เขาโกรธแค้นมากขึ้นไปอีก แววตาดุดันน่ากลัวของวิคเตอร์เหมือนดาบคมทิ่มแทงความหวาดหวั่นของหญิงสาว ใบหน้าคร้ามเข้มโน้มลงไปหาจนปากของเขาเกือบชิดกลีบปากระริก
