“เพี้ยะ!!!” พัชชาตบหน้าเรียกสติของชิณทัตไปหนึ่งฉาดเต็ม ๆ แต่ในใจของเธอกลับวาบไหวให้กับคำสารภาพของเขาเป็นอย่างมาก
“หยุดพูดบ้า ๆ สักที แม่จะถือว่าไม่ได้ยินที่ชิณพูดเมื่อกี้ กลับบ้านไปซะ ไม่งั้น...ไม่ต้องมาให้แม่กับยัยพริมเห็นหน้าอีก”
พัชชาตอกกลับเสียงแข็ง แต่แววตาที่มองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขากลับดูต่างกับน้ำเสียงมาก
เพราะเธอดันรู้สึกสงสารชิณทัตที่ถูกตบหน้าไปแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่เขาพูดออกมาก็คือความจริง ที่เธอไม่อาจจะกล้ายอมรับได้
“ถ้าผมไม่มาให้เห็นหน้าจริง ๆ คุณแม่จะอยู่ได้มั้ยหละครับ?”
นั่นสินะ คำถามนี้ของเขา มันก็ทำให้พัชชาถึงกับใจอ่อนระทวยลงไปในทันที เพราะแค่ชิณทัตหายหน้าไปแค่อาทิตย์เดียวก่อนหน้า เธอกลับคิดถึงเขาจนนอนไม่หลับ ราวกับตัวเองคือพริมสิมาแฟนสาวของเขายังไงยังงั้นหนะ
“ทำไมไม่ตอบหละครับ นิ่งทำไม?”
“เอ่อ...แม่...”
ยังไม่ทันที่พัชชาจะอ้าปากตอบเขา ชิณทัตก็จู่โจมเข้าม
