ตอนที่ 7 ยึดติด
1253 Words
วันเวลาผ่านไป จากเด็กตัวเล็กในวันวาน ปัจจุบันเฟลิเซียก็เติบโตเป็นสาวสะพรั่ง ใบหน้าถอดแบบจากผู้เป็นแม่แทบจะเป็นพิมพ์เดียวกัน
"มาทำไม" ชาร์ลเอ่ยอย่างเย็นชาทันทีที่เห็นหน้าเฟลิเซีย
"เวลามาหาทีไรทำไมพี่ชาร์ลต้องถามเซียแบบนี้อยู่เรื่อยเลย" ถามเหมือนไม่อยากให้มา เหมือนไม่อยากเจอ ทั้งที่เธอเฝ้ารอจะได้เจอเขาทุกวินาที
"แล้วตกลงว่ามาทำไม"
"ก็พี่ชาร์ลไม่ตอบข้อความเซียมาสองวันแล้ว เซียเลยเป็นห่วง จะมาดูว่าไม่สบายรึเปล่า"
"งานเยอะเลยไม่ได้ตอบ"
"แน่ใจนะคะว่าแค่งานเยอะ?"
"ถามแบบนี้หมายความว่ายังไง" ชาร์ลใช้น้ำเสียงดุๆ ขึ้นมาทันทีเมื่อร่างบางถามเหมือนกำลังจับผิดกัน เขาไม่ชอบที่เฟลิเซียทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา
"ก็รู้ๆ อยู่ว่าเซียหมายถึงอะไร" ชาร์ลในวัยยี่สิบแปดฮอตน้อยเสียเมื่อไหร่ ยิ่งเขาเป็นเจ้าของผับหรู ขับรถสปอร์ต ใส่นาฬิการิชาร์ด มิลล์เรือนสามสิบสี่สิบล้าน แค่นี้ก็ทำให้ผู้หญิงวิ่งเข้าหาจนนับไม่ถ้วน แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอหึงหวงเขาได้ยังไง
"ถ้าจะมาหาเรื่องกันก็กลับไป" ชาร์ลไล่แล้วก้มลงไปสนใจเอกสารดังเดิม
"พี่ชาร์ล น้องเซียขอโทษ" เวลาที่ทำผิดหรือต้องการให้ชาร์ลหายโกรธ เฟลิเซียก็จะแทนตัวเองว่าน้องเหมือนตอนเด็กๆ
"..." เรียวปากอิ่มเม้มแน่น ไม่ชอบเวลาที่เขาไม่สนใตกัน อุตส่าห์แต่งตัวตัวแต่งหน้าสวยๆ เพื่อมาเอาใจเขาแท้ๆ ไม่รู้จะทำยังไงให้ชาร์ลกลับมาสนใจ เฟลิเซียเลยนั่งทับลงบนตักแกร่ง
พรึ่บ!
"ลงไป"
"ไม่เอา"
"เฟลิเซีย"
"ต่อไปน้องเซียจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว พี่ชาร์ลอย่าโกรธน้องเซียเลยนะคะ"
"ลงไป พี่จะทำงาน"
"ทำงานเสร็จแล้วเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินนะคะ นี่เซียยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลย"
"แล้วทำไมไม่กิน"
"ตื่นสายแถมวันนี้ยังมีเรียนทั้งวันด้วย เหนื้อยเหนื่อย"
"ไปนั่งรอที่โซฟาดีๆ"
"พี่ชาร์ลตกลงจะไปกินข้าวกับเซียแล้วใช่มั้ยคะ" เฟลิเซียยิ้มหวาน คนพี่ใจร้ายแต่ก็ลงเอยด้วยการตามใจเธอเสมอ
"อืม"
"โอเค งั้นเซียไม่กวนพี่ชาร์ลแล้วก็ได้" ลุกจากตักแกร่งแล้วไปนั่งรอที่โซฟารับแขกดีๆ ตามที่เขาสั่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเล่นฆ่าเวลา
"โพสต์สตอรี่ดีกว่า" เสียงหวานงึมงำ เฟลิเซียต้องใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างมากที่จะแอบถ่ายชาร์ลโดยไม่ให้รู้ตัว เรียนจบเทอมนี้เราก็จะแต่งงานกันได้แล้ว แต่พี่ชาร์ลยังไม่ยอมให้เธออัพโซเชียลหรือขึ้นสถานะกับเขาได้ ทุกวันนี้เฟลิเซียจึงได้แต่แอบถ่ายแฟนตัวเองแล้วโพสต์เป็นไพรเวทเก็บไว้ดูคนเดียว
สองชั่วโมงผ่านไป...
"เซียตื่นได้แล้ว"
"งื้อ พี่ชาร์ลทำงานเสร็จแล้วเหรอ" ร่างบางลุกขึ้นด้วยความงัวเงียหลังเผลอหลับไปเกือบชั่วโมง
"อืม...อยากกินอะไร"
"อยากกินฝีมือพี่ชาร์ล"
"ไม่มีเวลา"
"เซียรู้ งั้นเราไปหาอะไรง่ายๆ กินก็ได้ค่ะ" เวลาที่จะได้อยู่กับชาร์ลแบบนี้มีน้อยมาก การไม่เรื่องมากจึงเป็นวิธีดีที่สุด เฟลิเซียเดินคล้องแขนแกร่งออกจากห้องทำงานชั้นบนของผับหรูมาที่ลิฟต์ส่วนตัว ตึกนี้มีทั้งหมดสี่ชั้น ชั้นแรกและชั้นสองชาร์ลทำเป็นผับและโซนวีไอพีสำหรับลูกค้ากระเป๋าหนัก ส่วนชั้นสามเป็นโซนของพนักงานที่ทำบัญชี พีอาร์ การตลาด แล้วก็เลขา ชั้นสี่ถึงจะเป็นห้องทำงานและห้องพักของเขา
ชาร์ลขับรถพาเฟลิเซียมากินที่ร้านอาหารไทยชื่อดังซึ่งเป็นร้านประจำของเรา
"รับอะไรดีคะ"
"เอากุ้งทอดซอสมะขาม แกงเขียวหวานเนื้อ ไข่เจียวปู แล้วก็ทอดมันกุ้งค่ะ ส่วนน้ำขอเป็นอัญชัญมะนาวค่ะ" เมนูที่สั่งล้วนแล้วแต่เป็นของโปรดของอีกคน เธอแค่กินตามเขา แต่ชาร์ลกลับเข้าใจว่าเฟลิเซียชอบเมนูเหมือนเขา
"รอสักครู่นะคะ"
ห้านาทีผ่านไป...
"หงึ!"
"เป็นอะไรอีกล่ะ" อยู่ดีๆ ก็ฮึดฮัดขึ้นมา
"เซียอยากกินร้านอื่น" เฟลิเซียบอกอย่างเอาแต่ใจ
"ทำไม"
"เซียไม่ชอบที่พวกผู้หญิงนั้นมองพี่ชาร์ล" ฝั่งซ้ายมือไม่ไกลมีโต๊ะที่เป็นลูกค้าผู้หญิงสามสี่คนมองมาที่ชาร์ลตาเป็นมันตั้งแต่เดินเข้าร้านมา
"ไร้สาระ"
"ก็เซียหวงพี่ชาร์ลอะ"
"อย่ามางี่เง่าได้มั้ย"
"หวงคนที่เรารักนี่เรียกว่างี่เง่าเหรอคะ"
"ถ้าไม่กินก็กลับ พี่จะได้กลับทำงานต่อ เลือกเอา"
"...กินก็ได้ค่ะ" พอชาร์ลเด็ดขาด เฟลิเซียก็เสียงอ่อย ตอนที่อาหารมาเสิร์ฟเธอก็ก้มหน้ากินแต่ข้าวเปล่าคลุกน้ำตาเงียบๆ
"..." ไม่สนใจไม่ได้แปลว่าจะไม่เห็น ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหวานนิ่งพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ เฟลิเซียพอได้ยินเสียงถอนหายใจน้ำตาก็ไหลท่วมยิ่งกว่าเดิมเพราะถ้าชาร์ลถอนหายใจก็หมายความว่าเขากำลังรำคาญเธออยู่
"เมนส์มารึไง อ่อนไหวขนาดนี้" เขาบ่นออกมาเบาๆ ทว่ามือก็ตักทอดมันกุ้งใส่จานให้เฟลิเซีย
"ฮึก"
"เช็ดน้ำตาแล้วกินข้าวดีๆ"
"แล้วตอนนี้เซียไม่ได้กินข้าวตรงไหน"
"ถ้าจะกินแต่ข้าวเปล่าก็น่าจะบอกตั้งแต่แรกจะได้ไม่ต้องขับรถพามาให้เปลืองน้ำมัน" เขาว่าให้อีก เฟลิเซียเลยวางช้อนลงแล้วลุกเดินออกจากร้านไปเลย โคตรเอาแต่ใจ ชาร์ลเองก็หงุดหงิดไม่แพ้กัน เลยเรียกพนักงานมาคิดเงินแล้วเดินออกจากร้านตามเฟลิเซียไป
หมับ!
"โอ้ย!"
"ถ้าจะมาทีงี่เง่าใส่กันแบบนี้ทีหลังก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้า" พูดจบชาร์ลก็สะบัดฝ่ามือเรียวออกแล้วจะเดินไปที่รถอย่างไม่แคร์ กลับกลายเป็นร่างบางซะเองที่ต้องรีบเดินตามให้ทันก่อนที่ชาร์ลจะขับรถออกไปแล้วทิ้งเธอไว้
ภายในรถ
"ฮึก พี่ชาร์ลต้องง้อเซียร์สิ ไม่ใช่ทิ้งเซียไว้แบบนี้"
"มันน่าง้อมั้ยล่ะ" ชาร์ลสวนกลับ ไม่ได้ขับรถออกไปทันที เขาเลือกลดกระจกรถลงแล้วสูบบุหรี่คลายความหงุดหงิด
"แค่กๆๆ" เฟลิเซียแพ้ควันบุหรี่จึงไอค็อกแค็กออกมา ทว่าชาร์ลก็ไม่ได้สนใจ ริมฝีปากหยักสูบนิโคตินเข้าปอดจนหมดมวล โยนก้นบุหรี่ทิ้งแล้วขับรถมาส่งเฟลิเซียที่บ้าน
"ลงไป" เขาไล่โดยที่ไม่มองหน้าเฟลิเซียแม้แต่นิด
"น้องเซียขอโทษ"
"ฟังจนเบื่อแล้วคำนี้ ทีหลังถ้าเปลี่ยนสันดานตัวเองไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดให้เปลืองน้ำลาย"
ปัง!
โดนไล่ขนาดนี้ เฟลิเซียก็ไม่กล้าหน้าด้านอยู่ต่อ จริงๆ เธอกลัวจะโดนเขาโกรธมากกว่าเลยยอมลงจากรถ
ชาร์ลกลับมามองอีกครั้งตอนที่ร่างบางหมุนตัวหันหลังไปแล้ว พลางสบถด่าตัวเองที่พลาดไปสัญญาบ้าๆ กับเด็กเจ็ดขวบ เฟลิเซียถึงได้ยึดติดกับเขาขนาดนี้
- Writer
