เห็นแบบนั้นเธอก็เลือกที่จะเดินหันหลังกลับที่พักทันที
ในขณะที่ชาร์ถือน้ำมะพร้าวปั่นกลับมาที่จุดเดิมแล้วไม่เจอคนน้องก็แทบอยู่ไม่สุข เดินตามหาบริเวณนั้นอยู่พักใหญ่ก็ไม่เจอ แล้วมือถือเขาก็ดันอยู่กับเธอ สุดท้ายชาร์ลจึงเลือกกลับไปตามหาเฟลิเซียที่ห้อง
กลับมาก็เจอเธอกำลังยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ตอนแรกเขาก็คิดว่าเธอจะออกไปไหนซะอีก กำลังจะอ้าปากถาม ครั้นลองเพ่งมองดีๆ ถึงได้เห็นว่าเสื้อผ้าพวกนั้นล้วนแต่เป็นของเขาทุกชิ้น
"เธอเก็บเสื้อผ้าพี่ทำไม"
"เรื่องระหว่างเราพอแค่นี้เถอะ"
"เธอว่ายังไงนะ พูดใหม่อีกทีซิ"
"ยังไงเราก็ไปกันไม่รอดหรอก หยุดตอนนี้ไปเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลากันทั้งคู่"
"พูดอะไรของเธอเฟลิเซีย?" เขางงไปหมดแล้ว และงงยิ่งกว่าเมื่อเห็นว่าดวงตากลมโตแดงเรื่อเหมือนคนจะร้องไห้อย่างไงอย่างนั้น เขาไปทำอะไรให้เธอเสียใจตอนไหนกัน
"พี่คิดว่าเซียไม่เห็นเหรอ"
"เห็นอะไร"
"เห็นว่าพี่ยืน
