ล่ามรักหัวใจเถื่อน

ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น

"จะออกไปไหนคะคุณ วันนี้วันเกิดลูกนะ" เมลานีรีบเอ่ยถามเมื่อเห็นสามีก้าวฉับๆ ผ่านหน้าไปที่โรงจอดรถซึ่งมีรถคันหรู รถสปอร์ตจนไปถึงไฮเปอร์คาร์นับยี่สิบคันจอดเรียงรายอยู่

"ผมมีธุระ"

"แต่คุณสัญญาแล้วว่าวันนี้จะอยู่ฉลองกับฉันกับลูก อย่าไปเลยนะคะ ฉันขอร้อง"

"อะไรนักหนาวะ! ก็บอกว่ามีธุระไง!!" องอาจตะคอกพลางสะบัดมือเรียวนุ่มที่เกาะกุมออก เมลานีเซเล็กน้อยก่อนที่น้ำตาจะไหลริน มองสามีขับรถฉิวออกไป ธุระที่ว่าคงจะไม่พ้นบ้านหลังที่สอง

เมลานีแต่งงานกับองอาจมาได้แปดปี ปีแรกของการอยู่กินกันแม้แต่น้ำต้มผักยังว่าหวาน องอาจดีกับเธอมาก รักและดูแลเป็นอย่างดี ยกย่องให้เธอเป็นภรรยาเหนือหัว จนกระทั่งเธอตั้งท้องลูกสาวคนแรก เขาก็เปลี่ยนไป จากหน้ามือเป็นหลังมือ แววตาที่เคยเต็มเปี่ยมไปด้วยรัก องอาจกลับใช้สายตามองเมียคนนี้เหมือนขยะแขยงราวเธอเป็นกิ้งกือไส้เดือน

ในตอนนั้นเมลานีโทษตัวเอง คงเป็นเพราะว่าเธอตั้งครรภ์ รูปร่างหน้าตาที่เคยดูสวยงามจึงเปลี่ยนไป เธอแพ้ท้องอย่างหนัก สิวเห่อขึ้นเต็มหน้า ร่างกายขยายเกิดรอยแตกเป็นริ้วๆ องอาจเคยพูดว่าเธอน่าเกลียดเลยไม่อยากจะพาออกไปไหนด้วย ช่วงนั้นเขาจึงมีโอกาสสร้างความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงคนหนึ่ง

เมลานีจึงได้แต่เก็บตัวอยู่ในบ้าน นั่งร้องไห้เสียใจฟูมฟายเหมือนคนบ้า ทำได้แค่อดทนรอจนกว่าจะครบเก้าเดือน

ทว่าเมื่อเธอคลอดลูกสาวที่แสนน่ารักให้เขา เมลานีก็พบกับความจริงที่ว่าที่องอาจแต่งงานกับเธอเป็นเพราะผลประโยชน์ ไม่ใช่ความรัก ทุกอย่างเป็นการเสแสร้งแกล้งทำให้เธอตายใจ องอาจมีคนรักอยู่แล้ว และที่เขามีลูกกับเธอก็เพราะต้องการผูกมัด ทำให้เธอไม่กล้าขอหย่าเพราะกลัวว่าเฟลิเซียจะไม่มีพ่อ

"คุณพ่อทำคุณแม่ร้องไห้อีกแล้ว" เจ้าตัวเล็กวัยเจ็ดขวบเอ่ยน้ำตาคลอ

"เปล่าจ๊ะ คุณพ่อไม่ได้ทำ ที่คุณแม่ร้องเป็นเพราะฝุ่นเข้าตาต่างหาก"

"จิงหลอคะ" ถึงจะเจ็ดขวบแล้วแต่ก็ยังมีบางคำที่เด็กหญิงเฟลิเซียพูดไม่ชัด

"จ๊ะ วันนี้เราฉลองวันเกิดกันสองคนได้มั้ย พอดีคุณพ่อติดธุระด่วน"

"อีกแล้วหลอคะ" น้ำใสๆ เอ่อคลอเบ้าตากลมอย่างน้อยใจ ตั้งแต่เฟลิเซียเกิดมา องอาจไม่เคยอยู่ฉลองวันเกิดกับลูกเลยสักครั้ง

"ไม่ร้องสิคะ เดี๋ยวไม่สวยนะ"

"ฮึก เพราะน้องเซียไม่ใช่ลูกคุณพ่อใช่มั้ยคะคุณแม่ คุณพ่อถึงไม่รักน้องเซีย" เฟลิเซียวัยเจ็ดขวบเบะปากพร้อมน้ำตาไหลเป็นสาย เมลานีรีบดึงลูกสาวตัวน้อยเข้ามากอด

"ไม่ใช่นะคะ คุณพ่อติดธุระจริงๆ" เมลานีต้องใช้เวลากล่อมอยู่นานกว่าที่ลูกสาวจะยอมหยุดร้องไห้ พอร้องเสร็จก็เพลียหลับไปในอ้อมกอดผู้เป็นแม่

"อิ่มมานี่หน่อยสิ" เมลานีเรียกพี่เลี้ยงของเฟลิเซีย

"คุณผู้หญิงมีอะไรจะให้อิ่มรับใช้เหรอคะ"

"พาคุณหนูขึ้นไปนอนทีแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าคุณหนูจะตื่น ฉันจะออกไปทำธุระข้างนอกเดี๋ยว"

"แล้วงานวันเกิดคุณหนูคุณผู้หญิงยังจะจัดอยู่มั้ยคะ"

"ไม่แล้วล่ะ เก็บแค่เค้กไว้ก็พอ"

"..." สาวใช้พยักหน้ารับแล้วอุ้มคุณหนูขึ้นไปยังห้องนอนชั้นสองของคฤหาสน์หรู

"ฉันไม่น่าแต่งงานกับคุณเลย" เมลานีพึมพำออกมาหลังจากที่ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้