ตอนที่ 10 มันน่าจูบ

1241 Words

มาถึงห้องนอนที่อยู่ติดกัน เป็นเหมือนห้องนอนรับแขก ขนาดไม่ใหญ่เท่าห้องที่ลูกชายนอนอยู่ แต่ภายในห้องก็ถูกตกแต่งไว้อย่างดี... ร่างสวยเดินไปนั่งลงตรงปลายเตียง ตามด้วยร่างแกร่งที่เดินมานั่งลงข้าง ๆ กัน บรรยากาศในห้องตอนนี้เงียบสนิท ใบหน้าคมหันไปมองใบหน้าสวยของคนข้างกายอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ได้เริ่มบทสนทนาอะไรขึ้นมา.. ไม่นานพราวฟ้าก็ทิ้งตัวลงนอน นอนตรงปลายเตียงในขณะที่ขาก็ยังเลยพ้นเตียงไป.. ธีโอเองเห็นแบบนั้นถึงจะทิ้งตัวลงนอนตาม แค่นอนกันเงียบ ๆ แบบนั้นนานหลายนาที จนเป็นธีโอเองที่เป็นฝ่ายชวนคุยขึ้นมาก่อน "ปกติพาเจโรมมาหาป๊าบ่อยไหม" เสียงแหบพร่าถามพลางหันใบหน้าคมไปหาคนที่นอนมองเพดานห้องอยู่ "ปกติพามาทุกวันหยุด แต่ถ้าช่วงนี้ปิดเทอม ป๊าศิลาเขาก็ไปรับมาเที่ยวเล่นที่นี่บ่อย ๆ เดือนที่แล้วก็พามานอนด้วยทั้งเดือน" "ทั้งเดือน?" อ่า ช่วงที่เขาไปต่างประเทศสินะ... "ป๊าเขาบอกว่ายังไงวันนึงคุณก็ต้องรู้ ท่านไม่อยากให้คุณรู้สึกผิด เลยพยายามดูแลไม่ให้ฉันกับลูกต้องลำบาก แล้วก็คิดว่าเขาทำได้ดี เพราะที่ผ่านมาถ้าไม่มีป๊า คงจะไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างดีขนาดนี้" พราวฟ้าพูดพลางหันหน้ามาหาคนข้างกาย ถึงได้เห็นว่าธีโอเองนอนมองเธออยู่นานแล้ว จริงอย่างที่พราวฟ้าบอก เขาคงรู้สึกผิดกว่านี้ถ้าเมียกับลูกใช้ชีวิตกันอย่างลำบาก แต่ทุกอย่างมันโอเคขึ้นเพราะมีป๊าที่คอยช่วยมาตลอด เขาจะไม่มีข้อสงสัยใด ๆ อีก ว่าทำไมป๊าถึงปิดเรื่องนี้ไว้ เพราะรู้ว่าป๊าเขาคงมีเหตุผล อาจจะเคารพคำขอของพราวฟ้า หรืออาจจะอยากให้เขาได้รับรู้ด้วยตัวเอง ไม่ใช่จากปากของคนอื่น "เก่งมากครับ" พูดเอ่ยชมอีกคนด้วยความภูมิใจ..ภูมิใจจริง ๆ ที่แม่ของลูกคือพราวฟ้า ถ้าเป็นคนอื่นคงจะไม่เลี้ยงลูกของเขาได้ดีขนาดนี้หรือเปล่า.. "แล้วที่บอกว่าสี่ปีก่อนไม่สบาย เป็นอะไรคะ หนักมากเลยเหรอ" ใบหน้าสวยหันมองคนข้างกาย เอ่ยถามอีกคนด้วยความเป็นห่วง "ช่วงนั้นทานอะไรก็ไม่ได้ เหม็นทุกอย่าง กินอะไรก็อ้วก.. อ่า เดี๋ยวนะ" เมื่อพูดทวนอาการที่เคยเป็นในตอนนั้น ใบหน้าคมถึงหันมามองใบหน้าสวย "ช่วงเวลาเดียวกับที่พราวท้องเจ้าเจโรม ใช่ไหม" "คงแพ้ท้องแทนฉัน..ก็ว่าอยู่ ทำไมฉันทานได้ทุกอย่าง ไม่เหม็นอะไรเลย ที่แท้คุณแพ้แทนนี่เอง" "อ่า" ตอนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่หรอกนะ พยายามหาหมอหลายที่ รักษาทุกทางแต่ก็ไม่หาย..แต่ตอนนี้กลับรู้สึกดีขึ้นมาซะอย่างนั้น อย่างน้อยในช่วงเวลานั้น เขาก็ยังได้แพ้ท้องแทนพราวฟ้า.. ร่างแกร่งนอนคิดย้อนกลับไปถึงตอนนั้น จนรู้สึกถึงแรงขยับตัวจากคนข้างกาย ถึงได้หันไปมอง.. พราวฟ้าตอนนี้ขยับตัวเข้ามานอนใกล้เขา ใกล้แบบลำตัวสัมผัสกัน ไม่รู้เพราะอะไร เขาดูเกร็งเกินไปเหรอ... "คุณไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรเลย ฉันเลี้ยงเจโรมมาอย่างดี ไม่โกรธคุณ เจโรมก็เหมือนกัน เข้าใจทุกอย่าง ถ้าจะมีคนผิด มันก็คือฉันที่ควรบอกให้คุณรู้จากปากฉันเอง ถ้าคุณปฏิเสธการรับผิดชอบ ก็ควรฟังมันจากปากคุณ ไม่ใช่ฟังจากคนอื่น อีกอย่าง เจโรมคือลูกคุณ ฉันไม่ควรจะพาลูกหนีหน้า ไม่ให้เจอคุณด้วยซ้ำ" ใบหน้าสวยพูดอธิบาย พลางหันมองใบหน้าคมของคนที่หันมองเธออยู่เช่นเดียวกัน... สายตาคมมองอีกคนพูดอย่างตั้งใจ..คงตั้งใจจริง ๆ นั่นแหละ มองปากเธอไม่กะพริบตาขนาดนั้น จบประโยคที่พราวฟ้าพูดอธิบาย ธีโอก็ยังเงียบ ไม่ใช่แล้วแหละ...เธอหยุดพูดไปเกือบนาที เขาก็ยังจ้องปากเธออยู่อย่างนั้น "คุณธีโอ" "..." "คุณธีโอ" เมื่อเอ่ยเรียกซ้ำอีกครั้ง สายตาคมถึงละสายตาจากริมฝีปากสวยมาสบตาเธอ "อ่า ครับ" "ได้ฟังที่ฉันพูดหรือเปล่า" ได้ยินคำถามจากพราวฟ้า ธีโอถึงจะหันใบหน้าคมเบี่ยงหลบหน้าเธอไป "ได้ฟังอยู่ไหม" "ฟังอยู่" เสียงเข้มตอบแบบไม่หันมามองหน้า "หันหน้ามาหน่อยค่ะ" เสียงหวานจากที่พูดด้วยน้ำเสียงหวานตามปกติ ตอนนี้แปลเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงกดต่ำ คุ้น ๆ ... เหมือนเวลาเถียงกับเขาเรื่องงาน เหมือนกำลังพูดขู่เขาอยู่เลย เป็นคนอื่น เขาคงจะหันไปมองหน้าด้วยสายตาเอาเรื่องที่กล้ามาพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ใส่เขา แต่คงใช้ไม่ได้กับแม่ของลูก ใบหน้าคมหันหน้ากลับไปหา "ครับ" ตอบสั้น ๆ พร้อมสายตาที่มองหน้าสวย "ฟังอยู่ งั้นลองบอกหน่อยค่ะ ว่าฉันพูดว่าอะไร" "..." "ถ้าตอบไม่ได้ แปลว่าคุณโกหกว่าฟังอยู่ รู้ใช่ไหมคะว่าฉันไม่ชอบคนโกหก" "..." พราวฟ้าก็คือพราวฟ้า จะเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว ก็เข้มงวดไปหมดทุกเรื่อง ไม่เคยปล่อยผ่าน... "ธีโอ" คำนำหน้าว่าคุณ หายไปแล้ว... "จริง ๆ เมื่อกี้ไม่ทันได้ฟัง" สุดท้ายก็ต้อนเขาจนมุม ยอมสารภาพไปแบบไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ "แล้วมัวแต่ทำอะไรถึงไม่ฟัง" แล้วจะให้ตอบว่าไง... มองปากพราวฟ้า ริมฝีปากบาง สีชมพูสวย ลิ้นเล็กที่แลบออกมาเลียริมฝีปากสองสามครั้งในตอนที่กำลังพูดกับเขา จะได้โดนว่าทะลึ่งอีก "มัวแต่มองปากฉัน" เสียงหวานเอ่ยพูดขึ้นมาต่อ เรียกความสนใจให้สายตาคมรีบเบี่ยงสายตาหนีไปอีกครั้ง กลัวแค่จะโดนดุ กลัวพราวฟ้าพาลูกกลับบ้าน กลัวไม่กล้ามานอนบ้านเขาอีก "คิดอะไรอยู่" "เปล่า" "งั้นฉันกลับไปนอนห้องลูก เหมือนว่าชวนเข้ามาคุยแต่ก็ไม่เห็นว่าคุณจะสนใจคุยกับฉันตรงไหน" "ไม่ใช่แบบนั้น" เมื่อร่างสวยจะลุกออกจากเตียง ถึงรีบพูดขัดออกไป ก่อนจะคว้ามือเล็กดึงตัวเข้ามาหาตัวเอง.. หวังจะให้พราวฟ้า นอนลงข้าง ๆ ตัวอีกครั้ง แต่ผิดคาด เขาดึงพราวฟ้ามาล้มทับตัวเขา ใบหน้าคมกับใบหน้าสวยใกล้กันจนปากจะทาบทับกันอยู่แล้ว... "ก็เอาแต่เลียริมฝีปาก มันดึงสายตา ไม่รู้หรือไงครับ" พูดตอบทั้งที่คนสวยยังทาบทับอยู่บนตัว "..." "มันน่าจูบ" เสียงเข้มเอ่ยจบแค่เสี้ยววิ เหมือนพราวฟ้าจะคิดไม่ทันรอบคอบหรือคิดมาดีแล้วในเสี้ยวเวลาเพียงแค่นั้น เขาไม่รู้ ไม่แน่ใจ.. แต่พราวฟ้าโน้มหน้าใช้ปากกดจูบที่ปากเขา ใช่แล้ว พราวฟ้าเป็นฝ่ายรุกเขาก่อน จ๊วบ.... แล้วมีหรือ ว่าคนอย่างเขาจะไม่สนองตอบ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more