ตอนที่ 8 ขอแด๊ดดี๊จีบมะมี๊ได้ไหมครับ
1344 Words
"คุณจะทำอะไร" เมื่อธีโอกดวางสายจากบอดีการ์ดไป พราวฟ้าถึงจะเอ่ยถามขึ้นมา
"เจโรมอยู่กับอาเขาใช่ไหม" ไม่มีคำตอบอะไรตอบกลับไป มีเพียงคำถามที่ถามกลับไปแทน.. และพราวฟ้าเองก็รีบพยักหน้าให้แทนคำตอบ "อาเขาอยู่ด้วยนานแค่ไหน"
"ก็จนกว่าฉันจะลงไปหา"
"งั้นก็โอเค ฉันอยากปรับความเข้าใจกับเธอ อยู่กับฉันในห้องนี้ คุยกันหน่อยได้ไหม" เสียงเข้มเอ่ยบอกทั้งที่ยังคุกเข่านั่งอยู่ตรงหน้าเธอ... "เริ่มแรกฉันไม่ได้พาซินไปเจอเฮีย แค่ไปทานข้าวแล้วบังเอิญเจอ ไม่เคยคิดพาเข้าหาครอบครัว เป็นแค่คู่ขา และฉันตกลงกับซินตั้งแต่แรก ไม่เคยไปให้ความหวังอะไร อีกอย่างสี่ปีก่อน ฉันไม่ค่อยสบายเลยห่าง ๆ ไป รักษาตัวอยู่หลายเดือน พอหายดีก็หยุดความสัมพันธ์แบบนั้น สี่ปีแล้ว ฉันไม่เคยไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลยสักคน วันนั้นฉันแค่ไปต่างประเทศแล้วซินเขานัดทานข้าวด้วย ฉันคิดแค่ว่าเป็นเพื่อนถึงไปเจอ"
"อย่างที่สองฉันไม่เคยรู้เรื่องเธอท้อง ฉันสาบานเลยพราวฟ้า ลูกฉันทั้งคน ให้ตายยังไงก็รับผิดชอบ ไม่มีทางจะทำตัวแบบนั้น" เหมือนกับที่ป๊าศิลาบอกมาเสมอ บอกกับเธอตั้งแต่วันที่เธอไปเล่าทุกอย่างให้ฟัง บอกว่าลูกเขาไม่มีทางเป็นคนแบบนั้น ไม่มีทางจะไม่รับผิดชอบ อยากขอให้เธอลองคุยกับเขาดูอีกสักรอบ แต่เป็นเธอเองที่ไม่ทำ
"ไม่มีอะไรแก้ตัวทั้งนั้น ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันสัญญาว่าหลังจากนี้จะทำทุกอย่างเพื่อทดแทนทุกความผิดที่เกิดขึ้น จะไม่มีเรื่องผู้หญิงคนไหนมากวนใจ จะไม่ให้เธอกับเจโรมลำบาก จะไม่ให้มีใครหน้าไหนมาก่อกวนทั้งนั้น แค่ขอโอกาสได้ไหม หลังจากนี้ให้ฉันได้รักษาครอบครัวของฉันได้ไหม"
"รู้ใช่ไหมว่าคุณไม่จำเป็นต้องรักฉัน ถ้าคุณอยากจะดูแลเจโรม ฉันไม่เคยคิดจะกีดกัน แค่อย่าให้คนของคุณมายุ่งวุ่นวายกับฉันกับลูกก็พอ"
"ไม่สิพราวฟ้า รู้ว่าเราไม่ได้รักกันตั้งแต่แรก แต่ให้ฉันได้ลองเริ่มมันได้ไหม ให้ได้รักเธอเพราะแค่เป็นเธอ ไม่ใช่เพราะแค่ลูก"
"มาเริ่มต้นเรื่องนี้กันใหม่ได้ไหมครับ มันอาจแปลกที่เราจะมาเริ่มรักกันในตอนที่มีลูกไปแล้ว แต่ฉันจะเป็นสามีและพ่อที่ดีได้แน่ ๆ เชื่อใจฉันได้ไหม"
"..." พราวฟ้าเองทำเพียงมองใบหน้าคมนิ่ง ๆ ยังไม่ทันจะได้เอ่ยตอบอะไรไป
"ขอแด๊ดดี๊ได้จีบมะมี๊ได้ไหมครับ" ร่างแกร่งพูดขึ้นมาต่อ
"อะราย!" ประตูถูกเปิดเข้ามาโดยคุณอาที่เจโรมเรียกว่าปะปี๊ แต่เปิดเพียงแค่ให้เด็กน้อยเดินเข้ามาคนเดียวก็ปิดประตูไป ส่งลูกชายเขาเข้ามาแต่ตัวเองยืนรออยู่เพียงหน้าห้อง "มาขายขนมจีบมะมี๊พี่เหรอ" เจโรมวิ่งเข้ามายืนกั้นกลางระหว่างมะมี๊บนเก้าอี้และคุณแด๊ดที่นั่งอยู่ตรงพื้น
เด็กน้อยยืนพิงตักสวย มองหน้ามาหาคุณแด๊ด ทั้งยังยกมือขึ้นกอดอกแน่น..
"ไหนว่าม่ายรักมะมี๊พี่ไง"
"ถึงขอจีบมะมี๊นี่ไงครับ สัญญา ถ้าจีบติดจะตั้งใจรักมาก ๆ เลย"
"จิงเหรอ"
"พี่เจโรมพอจะให้ผ่านไหมครับ เลือกคุณแด๊ดคนนี้เป็นคุณแด๊ดคนเดียวได้ไหม อย่าไปเลือกใครเลยนะ" เมื่อได้ยินแบบนั้นถึงจะหันหน้ากลับไปเงยหน้ามองมะมี๊ตัวเอง
"มะมี๊ เอาไงคับ ชอบม่ายคนนี้" ถามออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง แต่กลับทำใบหน้าสวยที่เพิ่งจะผ่านการร้องไห้มา ยกยิ้มได้ในทันที
"ตอนนี้ไม่ชอบเลยค่ะ ไม่รู้ว่าอนาคตจะชอบหรือเปล่า"
"เหรอ แล้วมะมี๊จะให้จีบม่าย"
"แล้วพี่โรมชอบไหมคะ ถ้าพี่เจโรมไม่ชอบ มะมี๊ไม่ให้จีบมะมี๊หรอก" เมื่อได้ยินมะมี๊พูดแบบนั้น สุดท้ายถึงหันหน้ากลับมาหาคุณแด๊ดตัวเองอีกครั้ง
ใบหน้าเล็กทำสีหน้าจริงจัง ครุ่นคิดอยู่นานสองนาน
"รวยม่าย"
"รวยครับ"
"รวยเท่าคุณปู่เปล่า"
"รวยกว่าอีก สมบัติคุณปู่โอนให้แด๊ดหมดแล้ว อะไรที่เป็นของคุณปู่ ตอนนี้เป็นของแด๊ดหมดเลยครับ"
"ก็รวยสิ"
"ถ้าให้ผ่าน พรุ่งนี้จะโอนทุกอย่างให้เป็นชื่อหนูหมดเลย ให้เป็นของลูกชายคุณแด๊ดคนเดียว"
"แล้วพี่ก็รวยเหรอ"
"ครับ ให้หนูกับมะมี๊หมดเลย ไม่ให้หนูกับมะมี๊ลำบาก แล้วก็ให้ทุกอย่างเป็นหลักประกันว่าหลังจากนี้คุณแด๊ดจะไม่ไปไหน ไม่มีใคร จะมีแค่มะมี๊กับหนู จะตั้งใจรัก ตั้งใจดูแล จะไม่สนใจใครทั้งนั้น" พูดในขณะมองหน้าลูกชาย เมื่อพูดจบถึงจะเงยใบหน้าคมไปหาพราวฟ้าที่นั่งมองเขาอยู่เช่นกัน "แค่ขอโอกาส ถ้าครั้งนี้รักษาไว้ไม่ได้ หลังจากนี้ขอเหลือแค่ตัว ไม่เอาอะไรคืนเลยครับ ให้มะมี๊กับหนูรับทุกอย่างที่ควรจะได้ไป และใช้ชีวิตอย่างดี อย่าลำบาก"
"น่าสงสารจัง" เสียงเด็กน้อยเอ่ยออกมา พลางหันตัวมาหามะมี๊ "คุณแด๊ดน่าสงสารจัง พี่เริ่มสงสารแล้ว" ประโยคที่ทำพราวฟ้าต้องรีบลูบหัวลูกชายไว้ด้วยความเอ็นดู
"ไปจัดการผู้หญิงของคุณก่อนดีไหมคะ ไม่ใช่แค่คุณซิน แต่เด็ก ๆ ของคุณทุกคน ไม่ใช่แค่คู่ขา แต่รวมไปถึงที่คุณคุย ๆ อยู่ด้วย อย่าให้มันมีปัญหา ลำพังแค่ฉันไม่เป็นไร แต่ฉันห่วงลูก กลัวผู้หญิงของคุณมายุ่งกับลูก" เมื่อได้ยินแบบนั้นถึงรีบล้วงโทรศัพท์ส่งให้พราวฟ้าไป
"พราวอยากทำอะไร ทำเลยครับ หลังจากนี้สัญญา จะไม่เอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น ขอเว้นไว้แค่ซินที่อาจจะต้องเจอตอนการ์ดเอาตัวมา ขอจัดการเอง"
"จัดการที่ว่าคือแบบไหน"
"ระรานหนู เกือบทำให้ฉันเสียลูก ฉันคงไม่เก็บไว้ให้รกโลกหรอก"
"เท่มาก" ไม่ทันที่พราวฟ้าจะได้เอ่ยห้ามอะไร เจ้าตัวน้อยก็ยกนิ้วโป้งขึ้นให้คุณแด๊ดตัวเอง พร้อมเอ่ยชมด้วยความภูมิใจ "พี่ให้ผ่าน"
"จริงนะครับ" ตามด้วยเสียงเข้มที่เอ่ยถามด้วยท่าทางดีใจจนออกนอกหน้า
"จริง เหมือนตัวร้ายในละครเลย พี่เคยดู"
"อ่า มันดีใช่ไหม...แล้วอย่างงี้ให้ตัวร้ายในละครผ่านจริง ๆ เหรอครับ"
"ก็คุณแด๊ดตัวจริงนี่ แค่เป็นคุณแด๊ด พี่ก็ให้ผ่านอยู่แล้ว แต่ต้องรักมะมี๊นะ"
"ครับ สัญญา...แล้วมะมี๊ล่ะครับ" ใบหน้าคมละสายตาจากลูกชาย เงยไปหาคนสวยที่นั่งอยู่ "ให้ผ่านหรือเปล่า"
"ค่ะ"
"หมายถึง"
"ก็คงผ่าน" คำตอบสั้นๆ ทำใบหน้าคมยกยิ้มกว้าง เช่นเดียวกับเด็กน้อยที่อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่.. ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวขาตรงเข้ามาหาร่างแกร่ง
มือเล็กอ้าออกกว้างตรงหน้าคุณแด๊ด
"ครับ? กอดเหรอครับ"
"ได้ม่าย" ไม่ต้องพูดอะไรต่อ เขารีบรั้งตัวลูกชายเข้ามากอดเอาไว้ทันที.. กอดเอาไว้แนบแน่น มือลูบไปที่หลังของลูกชายเบา ๆ เกยใบหน้าไว้ที่ไหล่ลูกชาย ส่งสายตามองไปหาคนบนเก้าอี้
"แล้วมะมี๊ล่ะครับ" เสียงเข้มเอ่ยถาม
"อะไรคะ"
"คุณแด๊ดขอกอดมะมี๊ด้วย จะได้ไหมครับ"
- Writer
