หอบลูกหนีสามีมาเฟีย (ธีโอxพราวฟ้า)

ตอนที่ 1 เลขาพราวฟ้า (บทนำ)

'ธีโอ มึงไปดูผับราเชลให้หน่อย เด็กโทรมาบอกว่าแขกมันเมาแล้วตีกัน กูกลัวเลขาราเชลจะเอาไม่อยู่' ประโยคจากพี่ชายต่างสายเลือดอย่างคิริน ที่โทรเข้ามาสั่งให้เขาเข้าไปช่วยดูที่ผับให้

ผับหรูที่อยู่ติดกับคาสิโนใหญ่กลางเมือง มีคิรินคอยดูแลให้ทั้งสองส่วน เดิมทีผับเป็นของราเชลแต่เพราะลำพังราเชลเองไม่สามารถจะคุมผับที่เป็นแหล่งอโคจรและแขกมากหน้าหลายตาได้ คิรินเลยเป็นคนช่วยจัดการดูแลแทนให้ทั้งหมด แต่ตอนนี้เหตุผลที่เป็นเขาเองที่จะต้องไปดูก็เพราะทั้งสองคนพากันไปเที่ยวพักผ่อนกันที่ต่างประเทศ ภาระงานที่นี่ถึงตกมาเป็นของเขา

'ธีโอ' ทายาทตระกูลมาเฟียใหญ่ เจ้าของธุรกิจมากมาย ทั้งไร่ส่งออกไม้ไปทั่วประเทศ บริษัทนำเข้าชั้นนำระดับต้นๆ อีกเป็นสิบๆ ที่ หุ้นส่วนคาสิโนหรือผับบาร์ที่ทำรายได้ให้เขาอีกเป็นปีละหลายร้อยล้านเพราะเส้นสายเดิมที่ป๊าศิลาทำไว้ให้ มันเลยทำให้เขามีเส้นสายในสังคมมากมาย เป็นที่รู้จักจากสังคมชั้นสูงและผู้ดีในสังคม

แน่นอนว่าหน้าตาในสังคมและฐานะมันตามมาด้วยผู้หญิงหลายประเภทที่เข้าหา ทั้งคนที่ดีและไม่ดี แต่เพราะเขาเองไม่ใช่ประเภทจะกินไม่เลือก ทั้งชีวิตแม้จะโดนครอบครัวหรือเพื่อนๆ พากันเรียกว่าเสือผู้หญิง แต่จริงๆ ทั้งชีวิตเขามีคู่ขาที่ดีลไว้เพื่อเรื่องแบบนั้นแค่สองคน.. เป็นคนที่ฐานะระดับเดียวกัน ไม่ได้คิดจะมาผูกมัด และเจอกันแค่นานๆ ครั้งแค่นั้น แต่สามสี่ปีหลังมานี้เป็นเขาเองที่เลิกความสัมพันธ์แบบนั้นกับคู่ขาไป เพราะมีช่วงที่เขาเองไม่ค่อยสบาย หลังจากนั้นก็เหมือนจะเบื่อเรื่องอย่างว่าไปเลย...

ร่างแกร่งในชุดเสื้อเชิ้ตและกางเกงสแลคสีดำเข้าชุด ก้าวขายาวลงจากรถคันหรูตรงเข้ามายังผับกลางเมือง ตรงไปภายในผับที่ตอนนี้กำลังเกิดเหตุการณ์ชุลมุน บอดีการ์ดหลายสิบคนกำลังวิ่งกรูกันไปเข้าไปยังโซนปาร์ตี้ตรงกลางผับ..

"คุณธีโอ ทางนี้ครับ" หัวหน้าบอดีการ์ดที่เห็นร่างแกร่งเดินเข้ามา รีบวิ่งเข้ามาหา ก่อนจะผายมือเชิญผู้เป็นนายเดินแหวกผู้คนเข้าไปที่จุดเกิดเรื่องวุ่นวาย

เพียงแค่นั้น มือหนาดึงปืนจากบอดีการ์ดมาชูขึ้นฟ้า ก่อนจะกดลั่นไกปืนเสียงดังลั่นจนทุกคนพากันหมอบลงไปกับพื้น

เหตุการณ์ที่ชุลมุนจนการ์ดหลายคนเอาไม่อยู่ ตอนนี้นิ่งสงบหลังจากเขามาถึงเพียงไม่กี่นาที...

ปืนถูกส่งกลับคืนไปให้บอดีการ์ดคนเดิมที่ยืนอยู่ตรงข้างตัว ใบหน้าคมหันไปหาการ์ดที่เหลือที่ยืนอยู่ไม่ไกล "ลากตัวปัญหาโยนออกไป คืนนี้ปล่อยให้แขกดื่มฟรีแทนคำขอโทษ" เสียงเข้มเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"ครับ" บอดีการ์ดพูดตอบ ก่อนจะโน้มหัวให้กับผู้เป็นนาย

"เรื่องดื่มฟรีคงไม่ได้นะคะ" ท่ามกลางความเงียบสงัดหลังจากเคลียร์เหตุการณ์แสนวุ่นวายไปได้ก็มีเสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นมาเรียกความสนใจจากร่างแกร่งที่กำลังจะเดินขึ้นไปพักที่ห้องของผู้บริหาร ให้ต้องหันใบหน้าคมไปมอง

หญิงสาวที่ชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงขายาวปิดบังทุกส่วนของร่างกายอย่างมิดชิด ผิวขาวเนียนตัดกับผมสีบลอนด์ทอง..กำลังส่งสายตามองมาหาเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"แขกคืนนี้มีเป็นร้อย ๆ คน เราคงจะแก้ปัญหา ชดใช้แบบไร้เหตุผลของคุณด้วยการให้ดื่มฟรีไม่ได้ เครื่องดื่มแต่ละขวดของที่นี่ไม่ได้ราคาถูกนะคะ" พราวฟ้า เลขาสาวของราเชลหรือมีศักดิ์เป็นผู้จัดการของร้าน ควบคุมและดูแลทุกส่วนได้เทียบเท่าเจ้าของ เพราะเป็นคนที่ราเชลและคิรินเองไว้ใจ

"พราวฟ้า?" คิ้วเข้มขมวด สายตาคมมองไปหาร่างสวยตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา...

ลืมไปสนิทว่าพราวฟ้ากลับมาทำงานที่นี่แล้ว เมื่อห้าปีก่อนเขาเคยได้เข้ามาดูแลธุรกิจให้ทั้งคิรินและราเชลเพราะทั้งสองคนพากันไปพักผ่อนต่างประเทศยาวสี่ห้าเดือน เป็นครั้งแรกที่เขาได้ทำความรู้จักกับพราวฟ้า เลขาสาวแบบจริงจัง

พราวฟ้าเป็นคนเก่ง จริงจังกับงาน เด็ดขาดกับทุกอย่าง กล้าตัดสินใจ ดูแลธุรกิจใหญ่แบบนี้ได้อยู่หมัด ไม่เคยจะสร้างปัญหาหรือทิ้งปัญหาอะไรให้เหลือไปถึงเจ้านาย เขาเองนับถือพราวฟ้าในเรื่องนั้น

"รบกวนชดใช้ให้แขกด้วยวิธีอื่นด้วยค่ะ วิธีนี้ฉันไม่เห็นด้วย"

มีเพียงอย่างเดียวที่เขาปวดหัวกับคนตรงหน้าคือความไม่ยอมคน

เป็นคนอื่นคงโน้มหัวให้และยอมรับสิ่งที่เขาตัดสินใจได้ง่ายๆ เพราะเขาก็มีศักดิ์เป็นน้องของเจ้าของ อีกอย่างเขาเองก็ถือเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของที่นี่ มีสิทธิ์จะเอาอำนาจมาใช้ในทางที่มิชอบได้เหมือนกัน..

แต่กับพราวฟ้าไม่ใช่เลย พราวฟ้าไม่เคยทำท่าทางเกรงกลัวให้กับเขา ไม่เคยโน้มหัวให้ ไม่เคยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มีเพียงน้ำเสียงแข็งราวกับว่าทุกประโยคที่พูดออกมาคือ คำสั่ง ไม่ใช่คำขอ

"ขึ้นไปคุยบนห้องครับ" สายตาคมมองไปรอบ ๆ ที่การ์ดกำลังวุ่นกับการลากตัวปัญหาออกไป ทั้งแขกที่พากันจับจ้องมาที่เขาและพราวฟ้า สุดท้ายธีโอถึงได้เอ่ยบอกอีกคนให้ตามเขาขึ้นไปข้างบน พูดจบเพียงแค่นั้นก็เดินแยกตัวขึ้นไปที่ห้องทำงาน บนชั้นลอยของผับทันที...

"เฮ้อ ฝากไปดูเจโรมด้วยนะ บอกว่าเดี๋ยวฉันเข้าไปหา" พราวฟ้าหันไปเอ่ยกับพนักงานหญิงที่เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของตัวเอง ก่อนจะเดินตามธีโอขึ้นไปบนห้องทันที...

แกร๊ก! มือสวยค่อยๆ เปิดประตูห้องทำงานเข้าไป เพียงแค่นั้นก็เจอกับร่างแกร่งที่กำลังยืนพิงโต๊ะทำงานตัวใหญ่กลางห้อง แขนแกร่งกอดอก ส่งสายตาคมมองมาที่เธอ..

"ไหนคิรินบอกว่าเธอลาออกไปแล้ว" ทันทีที่พราวฟ้าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ธีโอก็เอ่ยประโยคที่สงสัยถามอีกคนออกไปทันที

เพราะถ้าเป็นพราวฟ้า มีเหรอจะเอาไม่อยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้านล่าง ไม่มีทางที่คิรินจะต้องเรียกเขาเข้ามาช่วย ตอนที่คิรินบอกมา เขายังคิดว่าเป็นเลขาคนใหม่ที่ยังไม่เก่งงานซะอีก

"น่าจะสื่อสารอะไรกันผิดนะคะ ฉันไม่เคยลาออก แค่พักงานไปหนึ่งปี" เสียงหวานเอ่ยตอบ "ช่างเรื่องนั้นเถอะค่ะ ฉันแค่ต้องการมาคุย เรื่องจะให้แขกดื่มฟรีมันไม่สามารถทำได้ ไม่งั้นต่อให้ยอดขายเราทำกำไรดีมาทั้งเดือน แค่คืนนี้คืนเดียวก็จะทำให้ขาดทุนเอาได้ง่าย ๆ เพราะฉะนั้นช่วยเปลี่ยนการชดใช้กับแขกใหม่ด้วยค่ะ หรือถ้ายืนยันจะให้ดื่มฟรีจริง ก็ช่วยกำหนดมาด้วยว่าจะให้ดื่มเครื่องดื่มชนิดไหนฟรีและฟรีโต๊ะล่ะเท่าไหร่"

"นั่นมันหน้าที่เธอไม่ใช่เหรอ"

"ค่ะ แต่ใครเอ่ยปากอะไรไปก็ควรรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองพูด แก้ปัญหาแบบไร้การคิดวิเคราะห์ ถ้าเป็นข่าวขึ้นมา ไม่คิดหน่อยเหรอคะว่าใครจะต้องเหนื่อยกับการตามเช็ด"

"แล้วถ้าเลขาแบบเธอเอาอยู่ คิรินจะโทรไปเรียกฉันมาทำอะไรที่ไร้การคิดวิเคราะห์ทำไม ฝีมือตกเหรอพราวฟ้า เมื่อก่อนก็เห็นเอาอยู่หมัดไปหมดทุกเรื่อง แต่ตอนนี้แค่เรื่องแค่นี้ทำไมทำไม่ได้" ประโยคร่ายยาวพูดพร้อมกับขาแกร่งที่ก้าวเท้าตรงเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าร่างเล็กในระยะประชิด มือหนาถือวิสาสะรั้งใบหน้าสวยให้เงยขึ้นมาสบตากับตัวเอง "ตอนนั้นที่ฉันมาบริหารที่นี่ เธอขอลาออกทำไม?"

"..."

"เพราะแค่พลาดเอากับฉัน ถึงกับต้องทิ้งงานเงินเดือนหลักแสนไปเลยเหรอพราวฟ้า หรือฉันทรีตเธอไม่ดีตรงไหน หืม?"