8ปีต่อมา
ชมจันทร์....
"แม่ขาาา แม่"
ตุบ ตุบ ตุบ เสียงวิ่งพร้อมเสียงตะโกนเรียกมาแต่ไกลของลูกสาวของฉันนั่นก็คือน้องอบเชยทำให้ฉันต้องรีบวางมือจากสิ่งที่ทำแล้วหันไปถามลูกสาวที่เพิ่งเลิกเรียนมาน้องอบเชยตอนนี้อายุได้เก้าขวบกว่าแล้ว
"ขาคนสวยของแม่ว่าไงคะลูก^^" ที่ฉันพูดไม่เกินจริงเลยลูกสาวของฉันทั้งสวยทั้งน่ารักไม่ใช่แค่ฉันนะที่ชมลูกใครเห็นใครเจอก็พูดแบบนี้ทั้งนั้นบางคนบอกน้องอบเชยสวยได้แม่ฉันทำได้แค่ยิ้มบางๆเพราะจริงๆแล้วที่ฉันสวยได้ขนาดนี้ก็เพราะมีดหมอต่างหาก แต่ก็ดีแล้วล่ะที่น้องอบเชยสวยปะป๊าของแกจะได้ไม่ต้องเสียเงินพาลูกไปทำสวยแล้วลูกก็จะไม่เจ็บตัวด้วย ฉันยังจำวันนั้นได้ดีวันที่ฉันตัดสินใจไปทำศัลยกรรมที่เกาหลีเป็นอะไรที่เจ็บปวดและทรมานมากๆถึงมากที่สุด
"วันนี้แม่ทำอะไรให้น้องอบทานบ้างคะน้องอบหิวแล้วหิวมากๆๆเลยค่า"
"โถลูกขาแม่ก็นึกว่าอะไรตะโกนมาซะเสียงดังลั่นบ้านเลยเรียบร้อยเหมือนพี่พั้นช
