ล่ามรักร้ายนายคาสโนว่า

อ่อยไม่รู้ตัว

แจ้งก่อนอ่าน ไรท์ได้ทำการรีไรท์นิยายตอนที่ลงไปก่อหน้านี้ทั้งหมด10ตอน ถ้ารี๊ดที่อ่านมาแล้วแต่กลัวจะงงสามารถกลับไปอ่านอีกครั้งนะคะ

ชมจันทร์....

"อือออ ปวดหัววววว" ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนพร้อมบ่นกับตัวเอง ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคย

"ที่นี่ที่ไหน" ฉันพูดกับตัวเองพร้อมก้มมองดูเสื้อผ้าที่ใส่ซึ่งมันยังอยู่ดีไม่มีชิ้นไหนหลุดออกจากร่างกาย กระดุมติดครบทุกเม็ดและร่างกายของฉันก็ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติอะไร จากนั้นฉันก็ใช้สมองประมวลผลว่าเมื่อคืนฉันไปไหนทำอะไรมาจนกระทั่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนหลังจากไปสัมมนาที่โรงแรมแล้วปะฉะดะกับคุณหญิงแม่ของหมอพีฉันก็ขับรถมาที่ผับของอาร์ตแล้วก็ขอเหล้าเขาดื่มเพราะฉันอยากจะลืมเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น ฉันลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกมาด้านนอก ฉันมองไปรอบๆ อีกครั้งก็จำได้ว่านี่มันห้องทำงานของเขานี่นาฉันจำได้ว่าเมื่อคืนฉันนั่งดื่มอยู่ตรงโซฟาตัวนั้น ฉันรู้สึกว่าตัวเองดื่มเยอะมากดื่มทั้งๆ ที่ไม่เคยดื่มสงสัยเมื่อคืนฉันคงเมาหนักเขาก็เลยให้ฉันนอนที่นี่ พอคิดได้แบบนั้นฉันก็เบาใจ

แกร๊ก แอ๊ดดด เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาพร้อมกับอาร์ตที่ถือถาดอาหารเข้ามาที่ฉันรู้ว่าเป็นอาหารก็เพราะกลิ่นมันหอมมากจนท้องฉันร้อง

"ตื่นแล้วเหรอ" อาร์ตมองหน้าฉันแล้วก็ถาม

"อื้มม" ฉันตอบอาร์ตไปสั้นๆ จากนั้นเขาก็เดินเอาถาดอาหารไปวางบนโต๊ะหน้าโซฟาส่วนฉันก็เดินตามมาดูว่าในถาดอาหารมีอะไรกินบ้างเพราะตอนนี้ฉันหิวมากและฉันก็หวังว่าอาหารที่เขายกมาเขายกมาให้ฉัน

"หิวข้าวใช่ไหม ถ้าโกหกว่าไม่หิวฉันไม่เชื่อหรอกนะเพราะท้องเธอร้องซะดัง"

"หิวสิหิวมากเลยว่าแต่นายเอามาให้ฉันใช่ไหม"

"อืมใช่ของเธอ กินซะเดี๋ยวตอนบ่ายต้องไปเข้าเวรไม่ใช่หรือไง"

"นายรู้ได้ไงว่าฉันจะต้องไปเข้าเวร"

"ก็ตอนที่เธอหลับสายพินโทรมาฉันก็เลยรับสายให้"

"ห๊ะ!!!นายรับสายงั้นเหรอ"

"เออดิไม่งั้นฉันก็นอนไม่ได้ไหมเพราะเพื่อนเธอเล่นโทรกระหน่ำเสียงโทรศัพท์ก็ดังอยู่ข้างหูตลอดเวลาไม่อยากกดรับฉันก็ต้องรับไหม"

"เดี๋ยวนะเมื่อกี๊นายบอกว่านอนไม่ได้โทรศัพท์ดังอยู่ข้างหูหมายความว่าไง นายนอนไหนเมื่อคืน"

"ก็นอนบนเตียงกับเธอไงจำไม่ได้??"

"อะไรนะ!!!นายนอนกับฉันบนเตียงอย่างงั้นเหรอ"

"เออ"

"แล้วนายได้ทำอะไรฉันไหมเนี่ย"

"ฉันจะทำอะไรเธอ ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ชอบฝืนใจใครถึงแม้ว่าเมื่อคืนเธอจะพยายามยั่วฉันอ่อยฉันจนฉันแทบจะทนไม่ไหวก็ตาม"

"ฉันเนี่ยนะยั่วนายอ่อยนาย"

"เออดินี่ดีนะที่เมื่อคืนฉันมีสติเพราะถ้าฉันเมารับรองเธอไม่เหลือแน่" ฉันถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก เขาบอกว่าฉันเมาแล้วยั่วเขาอ่อยเขา ไม่จริงใช่ไหม

"นายอย่ามาโกหกคนอย่างฉันน่ะเหรอจะยั่วนายอ่อยนายไม่มีทาง"

"หึฉันนึกแล้วว่าเธอไม่เชื่อ ถ้าอย่างงั้นเธอเอานี่ไปดู" อาร์ตโยนมือถือของเขามาให้ฉัน

"นายเอามือถือนายมาให้ฉันทำไม"

"เธอเปิดดูคลิปวิดีโอที่ฉันถ่ายไว้เมื่อคืนแล้วเธอจะเห็นว่าเธอทำอะไรเอาไว้บ้าง" ฉันรีบเอามือถือเขามาดูทันทีและภาพตรงหน้ามันทำให้ฉันอึ้งหนักกว่าเก่า

ในคลิปที่ฉันเห็นก็คืออาร์ตกับฉันนอนอยู่บนเตียงโดยที่ฉันอยู่ในสภาพไม่ค่อยได้สติมือของฉันรั้งแขนของอาร์ตเอาไว้ไม่ยอมปล่อย พอเขาขยับตัวฉันก็รั้งเขาเอาไว้อีกราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป

อาร์ต...

"อาร์ตตตต" ผมกำลังจะข่มตาหลับจู่ๆ ก็มีน้ำเสียงยานคางเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"อะไร" ผมตอบคนเมาที่นอนข้างๆ ที่เอามือเกี่ยวแขนผมอยู่ไม่ยอมปล่อยสักที

"ฉันเจ็บอ่ะทำไงดี" น้ำเสียงเหมือนกับจะร้องไห้จนผมต้องลุกขึ้นมานั่งแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

"เจ็บ?? เจ็บตรงไหน"

"เจ็บที่ใจนี่ไง" ชมจันทร์พูดโดยที่ไม่ได้ลืมตาสักพักน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา

"ไหนมีคนบอกว่าถ้าเมาแล้วจะลืมความทุกข์ไงทำไมฉันถึงไม่ลืมล่ะ ฮืออ ฮืออออ" ผมถึงกับไปไม่เป็นเพราะไม่รู้จะตอบคำถามนี้ของชมจันทร์ว่ายังไงเพราะผมเองก็ไม่เคยกินเหล้าเพราะอยากลืมใครซะด้วย

"นายช่วยฉันหน่อยสิ"

"จะให้ช่วยอะไร"

"ช่วยให้ฉันลืมหมอพีไง"

"ฉันบอกเธอไปแล้วว่าถ้าอยากลืมหมอนั่นจริงๆ เธอก็ต้องมีแฟนเพราะถ้าเธอมีแฟนเธอก็จะโฟกัสแค่ที่แฟนของเธอแล้วเธอก็จะลืมหมอนั่นไปได้เอง"

"นายมาเป็นแฟนฉันได้มั้ยอ่ะ"

"พูดจริง??"

"อื้มมมจริงงง"

"หึเธอเมาแบบนี้เชื่อไหมว่าตื่นมาเธอต้องจำอะไรไม่ได้แต่ไม่ต้องห่วงเพราะฉันมีวิธี" ผมพูดกับชมจันทร์ก่อนจะหันไปมองกล้องที่ผมตั้งเอาไว้ตรงมุมห้อง ไม่ใช่ว่าผมโรคจิตจะถ่ายคลิปอย่างว่าหรอกนะเพราะผมตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ทำอะไรชมจันทร์ ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแล่ะว่าผมไม่ชอบฝืนใจใครถ้าใครไม่เต็มใจที่จะนอนกับผมผมก็ไม่บังคับต่อให้ผมสนใจคนๆ นั้นมากแค่ไหนก็ตาม ยิ่งเมาไร้สติแบบนี้อีก ถ้าผมทำผมก็เหี้ยเต็มทนแล้วผมยังมีความเป็นลูกผู้ชายพอผมไม่อยากฉวยโอกาสกับคนเมา ถึงผมจะเลี้ยงผู้หญิงไว้ตอบสนองความใคร่แต่ผมก็ไม่เคยบังคับหรือหักหาญน้ำใจใคร

"อาร์ตตตต"

"อะไรอีก"

"ฉันอยากลองมีแฟนดู"

"ก็ลองมาเป็นแฟนฉันดูไหมล่ะฉันยอมเสียสละตัวเอง"

"เหอะเสียสละตัวเองพูดเหมือนตัวเองเป็นพระเอกเลยนะ"

"ก็ใช่ไงฉันเป็นพระเอกไม่รู้หรือไง"

"555ถ้านายเป็นพระเอกฉันก็ต้องเป็นนางเอกสิ แล้วพระเอกกับนางเอกเวลานอนอยู่บนเตียงเดียวกันแบบนี้เค้าทำอะไรกันเหรอ" ผมหันไปมองหน้าคนพูดที่ตอนนี้ลืมตาขึ้นมามองหน้าผมด้วยสายตาฉ่ำเยิ้มพร้อมกับขยับตัวขึ้นมานอนทับตัวผมแล้วหน้าอกของเธอก็เบียดอกของผม ผมไม่คิดเลยว่าจะเห็นชมจันทร์ในเวอร์ชันนี้เพราะปกติเธอจะหยิ่งกับผมมาก

"ชมนอนดีๆ" ผมบอกชมจันทร์เสียงสั่นให้ขยับตัวลงไปนอนในที่ของเธอเพราะตอนนี้ท่าที่เธอนอนมันจะทำให้ผมตะบะแตก

"ไม่เอาฉันอยากนอนแบบนี้ ฮือออ อาร์ตตต" ชมจันทร์ซบหน้าลงมาบนอกของผมทำให้หน้าอกของเธอเสียดสีกับแผงอกของผมหนักกว่าเดิม

"ชมฉันขอร้องเธอลงไปนอนดีๆ ได้ไหมเธอนอนแบบนี้ฉันจะนอนยังไง"

"ก็ไม่ต้องนอนไง"

"เธอพูดแบบนี้ถ้าฉันอดใจไม่ไหวขึ้นมาเธอจะลำบาก"

"อดใจไม่ไหวนี่หมายถึงแบบนี้มั้ย"

จุ๊บ จุ๊บ จ๊วบบบ จ๊วบบบ ผมถึงกับตาค้างใบ้รับประทานเมื่อจู่ๆ ชมจันทร์ก็ขยับใบหน้าขึ้นมาแล้วจูบผมจนทำให้ผมอดใจไม่ไหวจูบเธอกลับไปอย่างเร่าร้อนและรุนแรง เราสองคนจูบกันอย่างดูดดื่มแต่ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ผมก็ผลักเธอออกด้วยความเสียดาย

"อาร์ตตตต นายผลักฉันออกทำไมเนี่ย!!!ฉันกำลังติดใจจูบของนายอยู่นายจูบเก่งจังงงง"

"ถ้ายังจูบกันต่อเธอจะไม่ได้เป็นแค่แฟนของฉันเพราะเธอจะได้เลื่อนขั้นมาเป็นเมียหรือเธออยากมีผัว"

"มีผัวเหรอ"

"เออมีผัว"

"ถ้ามันทำให้ลืมหมอพีได้ฉันก็ยอม"

"แต่ฉันไม่ยอม" ผมตอบออกไปตามที่ใจคิด เพราะที่ชมจันทร์พูดก็คือเธอแค่อยากลืมหมอพีถึงขั้นยอมเป็นเมียผม ผมไม่เอาหรอกถึงแม้ว่าใจจริงอยากขย้ำให้ไม่เหลือก็ตาม ผมอยากให้เรื่องของเราค่อยเป็นค่อยไปเพราะผมเองก็ยังไม่แน่ใจว่าแท้จริงแล้วผมชอบชมจันทร์จริงๆ หรือเปล่าหรือแค่อยากเอาชนะ