“ไม่ต้อง… ท่านพี่กลับไปนอนเถอะค่ะ ข้ากำลังสบายตัว… ก็เลยอยากแช่น้ำนานๆ… ”
หญิงสาวพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ ทำใจดีสู้เสือ แม้ว่าลึกๆ ในใจยังหวั่น
กลัวว่าสามีอาจจะสังเกตเห็นร่องรอยบนเนื้อตัวของนางที่พ่อสามีฝากเอาไว้
“อย่าช้านักนะ… เจ้ารีบอาบน้ำให้เสร็จแล้วเข้านอนเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้าต้องไปช่วยงานที่ร้านผ้า… ”
เว่ยกังบอกถึงแผนการในวันพรุ่งนี้ พูดจบก็เดินออกไปจากห้อง
ไฉ่หงพรูลงหายใจออกมา มองตาแผ่นหลังของสามีด้วยความรู้สึกโล่งใจ
นางรีบอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวจนสะอาดสะอ้าน เสร็จแล้วก็ออกมาจากอ่างไม้ ก้าวขึ้นมาคว้าผ้าเช็ดตัวจนแห้ง สวมเสื้อผ้าแล้วก้าวออกมาจากห้องอาบน้ำทั้งอารมณ์ที่ยังตื่นตัวไม่คลาย ไม่คิดว่าสิ่งที่นางแอบโหยหามานานจะได้จากชายที่อยู่ร่วมชายคาบ้านคือพ่อสามีลีลาดีคนนี้นี่เอง
ณ มณฑลไห่หนานเมื่อในอดีตกาล
หลังจากแต่งเข้าตระกูลเว่ยมาได้ไม่นาน ‘ไฉ่หง’ ก็ต้องมาช่วยดูแลกิจการ
