“นิ่มกราบขออภัยคุณป้าด้วยค่ะ” นิ่มยกมือไหว้มาลัยที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เมื่อสาวใช้พาศจีกับบุตรสาวออกไปแล้ว
“ขออภัยอะไรป้ารึแม่นิ่ม” มาลัยเอ่ยถาม
“หลานอนุญาตให้น้าศจีพักที่นี่โดยไม่ได้ถามพี่โมกข์กับคุณป้าเสียก่อน ซึ่งไม่ควรกระทำเป็นอย่างยิ่งเลยค่ะ”
“อย่าคิดมากเลย ป้าเองก็เป็นแค่ผู้อาศัยเหมือนกัน มาพักแป๊บๆ ก็กลับไปบ้านของตัวเอง ที่นี่เป็นทรัพย์สินของพ่อโมกข์กับแม่นิ่มจะให้ใครพักก็ย่อมได้ แม่นิ่มเป็นแม่เรือน แล้วพ่อโมกข์ก็ไม่อยู่ให้ปรึกษา สมควรแล้วที่ตัดสินใจไปก่อนเพราะเราเป็นเจ้าของบ้าน” มาลัยจับบ่าทั้งสองของหลานสะใภ้ก่อนจะถอนใจ
“คุณป้าถอนใจทำไมหรือคะ”
“แม่นิ่มเป็นคนดีสงสารคนอื่น สงสารคนอื่นได้ เป็นคนดีได้ แต่อย่าเป็นคนโง่ก็แล้วกัน” มาลัยถอนใจอีกเฮือกใหญ่
“คุณป้าหมายความว่าอย่างไรหรือคะ”
“ป้าเป็นคนตรงไปตรงมา บอกตามตรงว่าไม่ไว้ใจสองแม่ลูกนั่นเลย ตอนแม่นิ่มยังเด็กๆ ที่ป้ากับแม่ละมัยไปรับแม่น
