ตลอดสองฝั่งคลองเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว บางคนก็มากันเป็นคู่บางคนก็มากับครอบครัว และก็มีนักท่องเที่ยวที่มากันเป็นกลุ่มใหญ่ เสียงพุดคุยและเสียงแม่ค้าเรียกให้ซื้อสินค้าดังจนฟังแทบไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร ปุณณวิชญ์จูงมือหญิงสาวเดินฝ่าฝูงชนไปยังร้านขายน้ำสมุนไพรข้างหน้าเขาสั่งอัญชันมะนาวและน้ำกระเจี๊ยบอย่างละถุง ยื่นให้หญิงสาวเลือกก่อน
“ขอบคุณค่ะพี่วิชญ์” กัลยณัฏฐ์เลือกน้ำกระเจี๊ยบก่อนที่จะดูดด้วยความกระหาย
“เหงื่อเต็มเลย” ชายหนุ่มล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงแล้วบรรจงเช็ดใบหน้าขาวเนียนที่ตอนนี้เริ่มแดงระเรื่อไม่รู้ว่าเพราะอากาศหรือเพราะอายคนที่กำลังเช็ดหน้าให้
“อากาศร้อนกว่าทุกวันนะคะ” เธอพูดแก้อาการเขินของตัวเอง
“เดินต่อไหวไหม เรากลับกันเลยก็ได้เดี๋ยวเดินถึงสะพานก็ข้ามฝั่งเลยดีไหม” ปุณณวิชญ์ไม่อยากให้เธอเดินฝ่าฝูงชนที่เบียดกันจนแทบหายใจไม่ออก
“ปอยังไหว พี่วิชญ์ล่ะคะไหวหรือเปล่า”
