หมอเมฆาหันไปมองรอบๆ ร้านไม่เห็นใครมองมาทางนี้ เขาเลยกระซิบข้างหูเมีย
“คืนนี้ที่โรงแรมมีจัดงานเดินแบบการกุศล หาเงินซื้อหน้ากากอนามัยให้หน่วยแพทย์อาสา มีแฟชันจากนักออกแบบชั้นนำมาเยอะ เธออยากได้ชุดฟินาเล่คืนนี้ไหม ฉันจะสั่งเลขาฯ จัดการ”
ลัยลาอมยิ้มเมื่อสามีอ่อยเธอด้วยข้อเสนอที่น่าสนใจ แต่เมื่อคืน เขาก็ซื้อสร้อยให้แล้ว เธอไม่อยากให้เขาจ่ายหนักๆ อีก ชุดฟินาเล่ต่ำๆ ก็หลายแสน หรืออาจหลักล้าน
“ไม่เอาหรอกค่ะ กลัวคุณหมอเหลือแต่ตัว” เธอยิ้มเล็กๆ
“เธอไม่คงใจร้ายกับฉันขนาดนั้นหรอกมั้ง ยังไง เงินฉันก็คือเงินเธอเหมือนกัน”
“จริงด้วย งั้นค่อยๆ ปอกลอกคุณหมอไปเรื่อยๆ ดีกว่า” พูดจบก็หัวเราะคิกคักอย่างน่ารัก น่าเอ็นดู
เมฆาส่ายหน้ากับความช่างพูดของเมีย เลยเอามือยีจมูกโด่งรั้นเบาๆ ลัยลาหลบไม่ทันเลยถูกเขาแกล้งจนเบ้หน้า แต่ริมฝีปากมีรอยยิ้มติดอยู่
และภาพนั้นอยู่ในสายตาของคนที่ยืนมองมาจากที่จอดรถพอดี
อรร
