“ แกเหนื่อยมาทั้งวัน ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน ขนาดคุณหมอยังหิวเป็นเลย”
“ใช่ ผมหิว” เมฆายิ้มเล็กๆ “แต่หิวคุณไง จะชวนแกไปด้วยได้ไงละ”
“หา” ดวงตากลมโตมองสามีอย่างตกตะลึง
เขามองท่าทางตกใจของเธอ “พูดเล่น หิวข้าว แต่ป้านอมแกไม่ยอมร่วมโต๊ะกับผมอยู่แล้วชวนไปแกก็ต้องร้องขอแยกโต๊ะ ผมเลยให้แกไปสองพันให้แกไปหาอะไรที่ชอบกิน”
ลัยลาหายตกใจ ผ่อนลมหายใจยาวพรืด จนคนขับรถลอบมองแล้วนึกขำ ทว่ายังคงตีสีหน้าเรียบเฉย
“ที่จริงฉันก็หิวค่ะ ยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่บ่าย ถูบ้านเหนื่อยมากเลย”
“อืม งั้นอยากกินอะไร” เมฆาถาม สายตาก็มองถนนเบื้องหน้าไปด้วย
“แล้วแต่คุณหมอก็ได้”
“คำว่าแล้วแต่ของผู้หญิงทำให้ผู้ชายเลือกยากรู้ไหม แต่ถ้าให้ฉันเลือก ก็กินอะไรง่ายๆ”
เมฆาขมวดคิ้ว ถ้าให้เขาเลือก ก็คงกินอาหารไทยนี่แหละ อาหารฝรั่งนานๆ ทีกินก็อร่อยดี แต่กินบ่อยๆ เลี่ยน เหมือนผู้หญิง เท่าที่ชิมมา ผู้หญิงไทยอร่อยเด็ดสุดแล้วสำหรับเขา
