ฉันขอเวลาเขาในการคิดและตัดสินใจราว ๆ หนึ่งเดือน ซึ่งเขาก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรมากและการรักษายังดำเนินไปตามปกติไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เขายังคงแยกแยะหน้าที่กับเรื่องส่วนตัวได้ดีไม่เปลี่ยนไปเลย
มีแต่ฉันนี่ล่ะที่เก็บอาการไม่ค่อยอยู่
เขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยก็ว่าได้ จากที่มักจะกวนประสาทฉันเขาก็ดูจะรุกมากขึ้น แม้จะยังมีปากเสียใส่กันอยู่บ้างก็ตาม
“วันนี้ไปกินข้าวกัน ผมจองไว้แล้ว”
หลังจากรักษาจบเขาก็ชวนขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยและนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามัดมือชกฉันแบบนี้ และฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยสักครั้งเดียว
“อื้ม ตามใจสิ”
ถ้าฉันรู้ว่าการตกลงไปแบบนั้นจะทำให้ฉันต้องมานั่งอยู่ต่อหน้าพ่อแม่เขาแบบนี้ฉันจะไม่ตกลงเด็ดขาด!
ใช่ค่ะ เขาหลอกฉันมาเจอกับพ่อแม่ตัวเอง!!
“หนูลดาใช่ไหม ป้าชื่อเวนิกานะ ส่วนนี่ลุงเชษฐา เป็นพ่อกับแม่ตาชาญเค้าน่ะ”
“เอ่ออ สะ สวัสดีค่ะ”
ฉันรีบยกมือไหว้ท่านทั้งสองพร้อมกั
