“พิชญ์ อย่าหยุมหัวพี่เขาสิลูก!”
ฉันรีบพุ่งเข้ามาห้ามลูกชายวัยสองขวบที่กำลังหยุมหัวลูกยัยทิชาเข้าเต็มมือ เขาหันมาตีหน้านิ่งใส่ฉันแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากปอยผมของทัชชา
“ทิชา แกก็มาอุ้มลูกออกไปสิ!”
ทิชารีบวิ่งเข้ามาช่วยอีกแรงกว่าจะแยกเด็ก ๆ ออกจากกันได้เล่นเองเหงื่อตก ปกติแล้วณพิชญ์เป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายแต่ไม่รู้ทำไมเวลามาเจอลูกยัยทิชาถึงได้ตีกันอยู่ร่ำไป
“ฉันว่าเราดองกันไม่ได้หรอกถ้าจะตีกันขนาดนี้อ่ะ”ทิชาบอกพลางลูบหลังปลอบลูกสาววัยสามขวบที่ร้องไห้งอแง
“ฉันก็ว่างั้นล่ะ ณพิชญ์ครับจะทำแบบนั้นกับเด็กผู้หญิงไม่ได้นะครับ เข้าใจไหม”
ค่ะ เขาฟังฉันที่ไหนล่ะใบหน้าที่เหมือนพ่อราวกับถอดแบบกันมาซุกหนีเข้าหน้าอกฉันพลางส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ มือเล็กๆ โอบคอฉันไม่แน่นไม่ยอมโผล่หน้าออกมา
“เฮ้อ/เฮ้ออ”
เราทั้งคู่ถอดหายใจยาว ๆ ก่อนจะแยกไปนั่งคนล่ะมุมเพื่อกันเด็ก ๆ ตีกันอีก ต่างจากที่อีกมุมของห้อง ณดากับทัช
