EP.6 ผมเสียหายนะ

1893 Words

EP.6 เสียหาย ร่างสูงเดินนำเธอไปที่มุมเงียบ ๆ ข้างตึก ก่อนจะทิ้งตัวพิงกำแพงกอดอกไว้ ลดาใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เขายังคงไม่มีท่าทีจะแสดงอารมณ์อะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย “คือ...ขอโทษนะ ที่แอบอ้างไปแบบนั้น...” ลดาตัดสินใจพูดออกไปก่อน ตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ “หมอนั่้นใคร แฟน?” “ไม่ใช่นะ!” เธอรีบโพล่งออกไปอย่างลืมตัว ชาญวิทย์เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ลดารีบอธิบายด้วยน้ำเสียงร้อนรน “อืมม ไม่ใช่หรอก! ก็แค่แฟนเก่าที่ทั้งตามตื้อและสลัดไม่หลุดเหมือนเห็บหมาก็เท่านั้น” “แล้วคุณเลิกเพราะกับเขาเพราะอะไร” “เขาเหมือนลิงมากไปหน่อย” “ลิง?” “ลิงชิมแปนซีน่ะ เวลาติดสัตว์มันจะส่ำส่อนเอากับตัวเมียไม่เลือกหน้า นายคนนี้ก็เป็นแบบนั้นแหล่ะ” “อุ๊บบ ฮ่า ๆ ๆ เข้าใจเปรียบเทียบนะ” ชาญวิทย์หัวเราะออกมาอย่างสุดจะกลั้น เธอเปรียบเทียบแฟนเก่าได้ซะเขาเห็นภาพเลย “ขำอะไรขนาดนั้นกัน เอาเป็นว่า คุณรับคำขอโทษใช่ไหม งั้นขอตัวก่อนนะ” ลดาเห็นว่าเขาหัวเราะไม่หยุด เลยตั้งท่าจะเดินออกไป ทว่ามือหนาก็คว้าแขนเธอไว้ซะก่อน “จะรีบไปไหนล่ะ คุยกันก่อนสิ” “อะไรอีกเนี่ย ฉันมีเรียนนะ!” เธอหันมาแว้ดใส่เขาอย่างอารมณ์เสีย จากตอนแรกที่รู้สึกผิดที่แอบอ้างเขา แต่ตอนนี้ชักจะหงุดหงิดแล้ว! “อย่ามาหงุดหงิดใส่กันนะ คุณอ้างว่าผมเป็นแฟน คุณทำให้ผมเสียหายก็ต้องรับผิดชอบสิ” “ฉันก็ขอโทษไปแล้ว ไง จะเอาอะไรอีกล่ะ” เธอพยายามแกะมือที่จับอยู่ออก แต่มันกลับเหนียวกว่าที่เธอคิด พ่อเป็นคีมหนีบหรือไง มือถึงได้เหนียวขนาดนี้! “คุณจะเอายังไงก็พูดมาเถอะ ฉันมีเรียนจริง ๆ ” ในมือใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล เธอเลยลองใช้ไม้อ่อนดู และมันก็เหมือนจะได้ผล เขาผ่อนแรงที่จับแขนลง ก่อนจะพูดสิ่งที่ต้องการออกมา “อืมมม งั้นขอเป็นไปสำรวจที่พักคุณก็แล้วกัน” “จะบ้าหรือไง!!” “ไม่บ้า ผมขอเข้าไปแค่ชั่วโมงเดียวพอ ถ้าไม่ตกลงก็อยู่กันแบบนี้ล่ะ ผมบรรยายเสร็จแล้ว ไม่รีบ” ชาญวิทย์พูดด้วยน้ำเสียงสบายใจเฉิบต่างจากร่างเล็กที่พยายามแกะมือเขาไม่หยุด คนรอบ ๆ เริ่มหันมองด้วยความสนใจ “เออ! ก็ได้! แค่ชั่วโมงเดียวนะ ปล่อยได้แล้ว” ชาญวิทย์ปล่อยแขนที่จับอยู่ก่อนยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ ลดาได้แต่ข่มอารมณ์เอาไว้แล้วรีบเดินกลับไปเข้าเรียนโดยมีสายตาของเขามองไปจนสุดสายตา “มองอะไรขนาดนั้นว่ะเพื่อน” ไทเกอร์ที่เพิ่งจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นเสร็จเดินมากอดคอชาญวิทย์ไว้แถมยังเอ่ยแซวเบา ๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหมอปากหมาสุดเย็นชาคนนี้จะสนใจคนอื่นเป็นด้วย “เสือก...” ชาญวิทย์ปัดมือที่กอดคอเขาไว้ออก ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไปโดยไม่สนเสียงโวยวายของเพื่อนแม้แต่น้อย “ไอ้เวรนี่ กูหมดประโยชน์แล้วทิ้งกูเลยน่า แม่งงงง” ไทเกอร์ได้แต่ด่าตามท้ายรถที่พุ่งออกไปด้วยความเร็ว แต่นิสัยเย็นชากับสกิลปากของชาญวิทย์เพื่อนทุกคนต่างรู้ดีรวมถึงตัวเขาเองด้วย เขาเลยไม่ได้ถึงสาสักเท่าไหร่นัก “ลดา..งั้นเหรอ นี่พวกเราจะเก็บเพื่อนกลุ่มน้ำชาหมดเลยหรือไงว่ะเนี่ย” ไทเกอร์บ่นพึมพำเบา ๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา สงสัยจะมีเรื่องสนุกให้ตามดูแล้วสิ น่าสนใจจริง ๆ ว่าคู่นี่จะลงเอยกันได้ยังไง »»»»«««« ฟุ่บบบ ลดาทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างไร้เรี่ยวแรง วันนี้มันวันซวยหรือไงถึงได้มีแต่เรื่องแต่ราวไม่หยุดหย่อน “เฮ้อออ” เสียงถอนหายใจยาวเรียกความสนใจจากเจ้าก้อนส้ม มันกระโดขึ้นมาบนเตียง ก่อนจะมาคลอเคลียข้างแขนเธอ “อะไร ปลอบฉันเหรอเซชิล” “เมี๊ยวว” “ขอบใจนะ ช่วยได้เยอะเลยล่ะ” เธอกอดเจ้าก้อนส้มไว้ในอ้อมแขนก่อนจะหลับตาลง ตั้งใจจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ไป ทว่าความเพลียที่เจอมาทั้งวันก็ทำให้เธอเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น ‘อย่าเข้ามานะ!’ ‘จะหนีไปไหนล่ะ ยอมเถอะน่า’ ‘ไม่ ปล่อยหนูนะพ่อ!’ ‘อย่าให้ต้องเจ็บตัวเลยนะ หน้าสวย ๆ จะช้ำหมด’ “อย่าเข้ามานะ” ร่างบางลุกพรวดพราดจากที่นอนจนแมวที่หลับอยู่ข้าง ๆ ตกใจกระโดดลงเตียงไป ลดาหายใจหอบถี่ ดวงตาทั้งสองสั่นระริก ฝันแบบนั้นอีกแล้ว ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนมานานหลายปี “เฮ้ออออ” เธอฟุบหน้าลงกับฝ่ามือทั้งสอง เก็บซ่อนอารมณ์ที่ปะทุออกมาให้กลับเป็นปกติก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา “เพิ่งตีหนึ่งเองงั้นเหรอ” เธอพึมพำออกมา ก่อนจะเลื่อนดูแจ้งเตือนที่ค้างอยู่ หนึ่งในนั้นมีแชทจากหมอสุดการประสาทเธออยู่ด้วย แม้จะไม่อยากอ่าน แต่มือเจ้ากรรมดันกดเข้าไปซะอย่างนั้น ‘อย่าลืมกินยา’ เขาส่งมาแค่นั้นไม่มีข้อความอะไรเพิ่มเติมอีก เธอพิมพ์ตอบกลับไปก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอน ดวงตาเหม่อลอยมองเพดานห้อง ครืดด เสียงข้อความเข้าดึงสติเธอกลับมา และคนที่ส่งมาก็ไม่ใช่ใคร ก็คนที่เธอเพิ่งตอบกลับไปนั่นล่ะ LINE : Dr.chan Dr.chan : ทำไมยังไม่นอน? Lada : เพิ่งตื่นค่ะ เผลอหลับไป Dr.chan : กินยาหรือยัง? Lada : ยังค่ะ Dr.chan : คุณนอนตื่นเวลานี้บ่อยแค่ไหน? เธอชะงักไปนิดด้วยความสงสัย เขาอยากรู้ไปทำไมกัน? Lada : นี่คุณจะซักคนไข้ตอนตีหนึ่งเนี่ยนะ ไม่หลับไม่นอนหรือไงกัน! Dr.chan : ทีคุณยังไม่นอนต่อเลย เอาล่ะ จะตอบได้หรือยัง หรือจะให้ไปหา? Lada : ไม่ต้องค่ะ ตอบแล้ว ๆ ตื่นเวลานี้ค่อนข้างบ่อยค่ะ พอตื่นแล้วก็นอนไม่หลับ เขาเงียบหายไปพักใหญ่ก่อนจะตอบกลับมา Dr.chan : งั้นกินยาแล้วลองนอนอีกที พรุ่งนี้ถ้าว่างก็แวะมาหาผมหน่อย ผมจะจะถามอะไรคุณสักหน่อย Lada : ได้ค่ะ ช่วงบ่ายฉันว่าง จะแวะไปค่ะ ลดากดปิดหน้าจอ ก่อนจะลุกไปหยิบยามากินตามที่เขาบอก ไม่รู้หรอกว่ามันจะได้ผลไหม แต่ลองดูก็ไม่เสียหายอะไรนัก แน่นอนว่ายาที่เขาจัดให้ทำให้เธอหลับสนิทได้จนถึงเช้า ลดาตื่นมาด้วยความงุนงง นานมากแล้วที่ไม่ได้หลับต่อหลังจากตื่น “ยานี่มันยานอนหลับหรือเปล่า” เธอหยิบซองยามาพลิกดู ก่อนจะเอาชื่อยาไปหาข้อมูลในเน็ตก็พบว่ามันเป็นยาต้านเศร้าชนิดหนึ่ง ไม่ใช่ยานอนหลับแบบที่เธอคิดเลยวางใจไปได้เปราะหนึ่ง “คิดบ้าอะไรกัน คิดว่าเขาจะวางยาหรือไงนะเรา” ลดาบ่นกับตัวเอง เธอเชื่อว่าเขาคงไม่ทำเรื่องแย่ๆแบบนั้น เพราะดูแล้ว เขาเป็นคนที่มีจรรยาบรรณของแพทย์พอสมควรเลย คงไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน “ค่อยไปถามแล้วกัน” ลดาพูดพร้อมกับลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน มาถึงเพื่อนเพียงคนเดียวก็เดินปรี่เข้ามาหาด้วยสีหน้าร้อนใจ “มึง อีฟ้ามันมาดักหาเรื่องอีกแล้ว เลี่ยงไหม?” ลดาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะถอดหูฟังเก็บเข้ากระเป๋าไว้ ถอดเครื่องประดับออกด้วยเผื่อต้องออกกำลังกายรอบเช้า “ไม่ล่ะ มึงเลี่ยงเลย กูไปเอง” ไม่บ่อยนักที่ลดาจะใช้คำพูดแบบนี้แต่นี่เธอรำคาญสุด ๆ แล้ว ทิพย์ขยับมายืนข้าง ๆ พร้อมกับส่ายหน้าปฎิเสธ “ไม่ ถ้าจะบวก ก็บวกด้วยกัน” สองสาวเดินเข้าไปหาฟ้าใสที่ลงทุนมาดักถึงหน้าตึก เธอพาเพื่อนสนิทมาด้วย ตอนนี้เท่ากับสองต่อสอง ถ้าอยากมีเรื่องนักลดาก็พร้อมที่จะจัดให้ “มึงนี้แรดจริง ๆ มีแฟนใหม่แล้วทำไมไม่ปล่อยรามไป” ฟ้าใสพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันปนโกรธ เธอรู้เรื่องที่รามถูกอธิการบดีลงโทษแล้ว และโกรธตัวต้นเรื่องอย่างลดามาก จนทนไม่ไหวต้องมาดักเคลียร์กัน ลดายิ้มเหยียดออกมา แอบเอากันเป็นเดือน ๆ ยังจะมาหน้าด้านด่าเธอว่าแรดอีก “ลิงตัวนั้นกูปล่อยเข้าป่าไปแล้ว แต่แม่งเสือกวิ่งกลับมาเอง ถ้าอยากได้นักทำไมไม่ล่ามไว้ดี ๆ ล่ะ พันธุ์เดียวกันน่าจะอยู่กันได้นะ” ฟ้าใสทำหน้างง ลิงอะไร? ลิงที่ไหน? ลดายิ้มเยาะออกมาก่อนจะเดินเข้ามากระซิบข้างหูคู่อริเบา ๆ “มึงรู้ไหมว่าลิงชิมแปนซีแบบพวกมึงมันสำส่อนแค่ไหน ถ้าไม่รู้ก็ไปหาข้อมูลดูนะ จะได้ไม่โง่” “กริ๊ดดด มึง! มึงด่ากูเป็นลิงงั้นเหรอ อีลดา!!” ฟ้าใสพุ่งเข้ามาหมายจะตบคนตรงหน้า ทว่าเธอไวกว่าอีกฝ่ายเลยเบี่ยงตัวหลบจนฟ้าใสเสียหลักลงไปกองกับพื้น ตุบ “โอ้ย” เธอหันมองลดาด้วยความโกรธ เพื่อนของพวกเธอยืนดู ห่าง ๆ ไม่กล้าเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ “อ้าว เมื่อยแล้วเหรอ ยังไม่เริ่มเลยนะ” ลดาเยาะเย้ยอีกฝ่ายที่จ้องมองมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน ฟ้าใสรีบลุกขึ้นก่อนจะพุ่งเข้ามาหาลดาอีกรอบ ทว่ารอบนี้ร่างบางไม่ได้หลบ เธอแค่เบี่ยงตัวออกก่อนจะจับแขนของอีกฝ่ายบิดไปข้างหลังอย่างแรงแล้วดันอีกฝ่ายเข้าไปจนติดกับผนังตึก ปั่ก! “ปล่อยกูนะ แน่จริงอย่าโกงสิว่ะ” ลดาออกแรงกดแขนอีกฝ่ายแรงขึ้นไปอีกจนฟ้าใสร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ลดาจะพูดเตือนเป็นครั้งสุดท้าย “จะบอกอะไรให้นะ กูเลิกกับรามไปเป็นชาติแล้วและจะไม่มีวันกลับไปดีกับมันเด็ดขาด ถ้าอยากได้นักก็เอาไปจะไปสมสู่ที่ไหนกันก็เชิญแต่อย่ามายุ่งกับกูอีก” “ฮือออ ขะ เข้าใจแล้ว ปล่อยกูเถอะ กูเจ็บ” ฟ้าใสขอร้องทั้งน้ำตา เธอสู้อะไรลดาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ได้แต่วิงวอนของความเมตตาเท่านั้น “อย่าเสนอหน้ามาหาเรื่องกูอีก” พลั่ก! ลดาผลักฟ้าใสให้กับเพื่อน ก่อนจะเดินขึ้นอาคารเรียนไปกับน้ำทิพย์ทิ้งให้อีกฝ่ายนั่งหมดสภาพอยู่แบบนั้น อยากมาหาเรื่องเธอก็ต้องโดนแบบนี้ล่ะ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more