“พะ พี่ชาญได้อ่านหรือยังคะ”
ฉันถามเขาพลางปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวออกไปมันทำให้ตาของฉันพร่าเบลอจนบดบังตัวหนังสือไปจนหมด
“พี่อ่านไปแค่นิดเดียวเพราะรู้ว่าลดาควรเป็นคนที่อ่านไม่ใช่พี่ครับ”
เขาพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ไปด้วย ฉันวางไดอารี่ลงอย่างเบามือก่อนจะโผกอดเขาไว้แน่นและร้องไห้ออกมา
“ร้องออกมาให้พอนะครับ ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่จะอยู่ตรงนี้เสมอ”
สิ่งที่แม่เขียนไว้มันทำให้ฉันเข้าใจเป็นอย่างดีในวันที่ฉันเป็นแม่คนว่าลูกใครใครก็รัก แม่เองก็คงจะพยายามทำได้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วแต่ท่านเองก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งที่หลงเดินทางผิดก็เท่านั้น
การที่เราทำผิดนั้นไม่ใช่เรื่องน่าอายหากเพียงแค่ยอมรับและแก้ไขมันในตอนที่ยังมีโอกาสให้แก้ไข ไม่งั้นฉันก็จะเหมือนเรื่องของฉันกับแม่
ที่ไม่มีโอกาสนั้นให้เราได้แก้มันแล้ว
ฉันไม่โกรธและไม่เกลียดท่านอีกต่อไปแล้ว ขอให้ทุกเรื่องมันจบลงแค่ตรงนี้และได้แต่ภาวนาใ
