“ไม่เป็นไรแล้ว คุณเก่งมากแล้วที่ผ่านเรื่องพวกนั้นมาได้”
ชาญวิทย์กอดปลอบประโลมคนตัวเล็กที่ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจอยู่บนตักเขา เธอสะอื้นจนตัวโยนน้ำตาไหลอาบสองแก้มจนเปียกไปทั่วไหล่หนาที่เธอซุกหน้าอยู่
แม้จะรู้เรื่องมาในระดับหนึ่งแล้วแต่เขาก็ไม่ได้คาดคิดไว้ว่ามันจะรุนแรงถึงขนาดนี้ โชคดีแค่ไหนแล้วที่เธอยังรอดออกมาได้ เด็กสาววัยเพียง 16 ปีต้องมีบาดแผลทางใจที่ยากจะรักษาเพราะตัณหาของคนคนเดียว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงอยากตาย ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะเป็นซึมเศร้าขั้นรุนแรงจนยากแก่การรักษาแบบนี้
เขาปล่อยให้เธอร้องไห้จนกว่าจะพอใจ ลดากลืนก้อนสะอื้นลงคอก่อนจะเริ่มพูดต่อหลังรวบรวมสติได้แล้ว
“สภาพจิตใจของฉัน ฮึก แย่มากหลังจากวันนั้น ยิ่งอยู่คนเดียว ฮึก มันก็ยิ่งฟุ้งซ่าน”
เธอพูดไปสะอื้นไปด้วย แม้เขาจะอยากให้เธอหยุดรื้อฟื้นมันแต่ดูท่าแล้วเธอคงไม่ยอมเลยต้องปล่อยไปตามที่เธอต้องการ
หลังจากที่เธอหนีออกมาจากที่นั่
