EP.1 LADA | ฝันร้าย
1951 Words
EP.1
LADA | ฝันร้าย
‘ยอมดีๆน่า จะได้ไม่เจ็บตัว’
‘ออกไปนะพ่อ!’
‘มึงจะยอมดี ๆ ไหม เล่นตัวนักนะ!’
‘อย่านะ อย่าเข้ามา’
“อย่าเข้ามานะ!”
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก บ้าเอ้ย ฝันแบบนั้นอีกแล้ว”
หญิงสาวสะดุ้งตื่นกลางดึก เหงื่อไหลท่วมตัวจนที่นอนเปียกปอนไปหมด ร่างบางหายใจหอบถี่เอ่ยสบถออกมาอย่างหัวเสีย เสียงลมหายใจดังคลอไปเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอยู่ก่อนที่คำสบถมากมายจะดังขึ้นตามมา
“...ไอ้ฝันเหี้ยนี่...แม่งเอ้ยยย”
ณัฐลดา หรือที่เพื่อนเรียกสั้นๆว่า ลดา หญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดปี เธอมีอาการฝันร้ายจากเหตุการณ์ในอดีตถึงแม้เรื่องเหล่านั้นจะผ่านมานับสิบปี ทว่าเธอยังคงหลุดไม่พ้นซะที
“เมื่อไหร่มันจะจบสักที!”
ไหล่ทั้งสองยังคงสั่นสะท้านไม่หยุด ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอไปด้วยน้ำใส ๆ
แม้จะรักษามาหลายปี แต่มันกลับไม่ดีขึ้นเลยด้วยซ้ำ มีแต่คงที่กับแย่ลงเท่านั้น เธอหยิบมือถือมาบันทึกข้อมูลไว้ตามที่หมอสั่ง ในนั้นมีบันทึกอาการที่เกิดขึ้นทุกวัน
24/12/XX
‘วันนี้ฝันร้ายเหมือนเดิม เรื่องเดิม ฉากเดิม เวลานอน 2ชม.เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง....’
‘ฟุ่บ’
เธอโยนมือถือทิ้งบนเตียงอย่างไม่ไยดี ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ อย่างน้อย ๆ มันก็ทำให้ผ่อนคลายไปได้บ้าง
ซ่าาาาา
เสียงน้ำไหลผ่านร่างระหงที่เปลือยเปล่า ลดาปล่อยให้น้ำหยดแล้วหยดเล่าไหลผ่านตัว พยายามสลัดความคิดในหัวออกไปอย่างน้อย ๆ ถ้าลืมมันไม่ได้ก็อย่าให้มันมาตามรังควานกันเลย
“ฟู่ววว ใจเย็น ๆ ลดา ใจเย็น”
เธอพยายามปลอบใจตัวเอง สงบสติอารมณ์ที่ฟุ้งซ่าน จนสามารถกลับมาเยือกเย็นเหมือนเดิมได้
ลดาก้าวออกจากห้องน้ำ ไปยังห้องแต่งตัว เหลือบมองดูเวลาเห็นว่ายังไม่เช้าเธอเลยเลือกแต่งตัวด้วยชุดโปรดเพื่อออกไปขี่รถบิ๊กไบค์คู่ใจ ซึ่งทุกครั้งที่เธอตื่นก็มักจะออกไปชมบรรยากาศยามค่ำคืนอยู่เสมอ ๆ
‘บรื้นนนนนน’
เสียงเร่งเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม เธอคว้าหมวกกันน็อคมาสวมก่อนจะก้าวคร่อมรถคู่ใจแล้วขับออกไปด้วยความเร็วสูง
ร่างบางขับรถออกไปนอกเมืองเรื่อย ๆ สัมผัสอากาศเย็นยามค่ำคืนไปตามเส้นทางที่เธอคุ้นชินเป็นอย่างดีเพราะมาขับแทบทุกคืน
“เฮ้ย!!”
‘บรึ้นนนนนน เอี๊ยดดดดดดดด’
เสียงเบรกลากยากดังขึ้นกลางถนนโล่ง ลดาประคองรถหลบสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยที่เกือบจะได้กลับดาวบ้านเกิดหากไม่เพราะโชคดีที่เธอมีสติมากพอจะบังคับให้รถหยุดโดยไม่เสียหลักล้มจนบาดเจ็บ
เวรเอ้ย เกือบไปแล้วกู..ว่าแต่กูเบรกให้ตัวอะไรวะ?
ลดารีบดับรถ ลงไปดูตรงบริเวณที่เธอมั่นใจว่าเห็นก้อน ๆ นอนขดที่กลางถนนแน่ ๆ และไม่ผิดจากที่คาดไว้ บริเวณนั้นมีลูกแมวตัวเล็กนอนคุดคู้อยู่ไม่ไกลจากล้อรถเธอเท่าไรนัก
“ว่าไงตัวเล็ก”
เธออุ้มลูกแมวมาแนบอก มันร้องขานรับอย่างอ่อนแรง ท่าทางอิดโรย ขาหลังมีเลือดออกที่คงบาดเจ็บตอนตกมาจากรถของใครสักคน
‘เมี๊ยวว’
“ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวพาไปหาหมอนะ”
ลดาปลอบลูกแมวตัวน้อยเบา ๆ ก่อนจะพามันไปด้วย ห่างออกไปไม่ไกลนัก มีรถเก๋งสีดำจอดดูเหตุการณ์อยู่
ชาญวิทย์ กำลังดูทุกอย่างอยู่เงียบ ๆ
ตอนแรกเขาตั้งใจจะลงไปอุ้มเจ้าแมวตัวนั้นแล้ว แต่หญิงสาวที่ขี่รถบิ๊กไบค์ดันจอดรถและลงไปอุ้มมันซะก่อน เขาแอบมองอยู่เงียบๆ เมื่อเห็นเธอขี่รถออกไปกับลูกแมวเขาก็วางใจและขับรถกลับบ้านตัวเองเช่นกัน
“เฮ้ออ โชคดีนะเจ้าหนูที่มีคลินิกเปิดถึงเช้าเนี่ย แล้ว...ฉันจะเอายังไงกับแกดีนะ”
ลดาบ่นพึมพำกับเจ้าแมวตัวน้อยที่เก็บมา ตอนแรกว่าจะแค่พามารักษา ทว่ามันกลับติดเธอแจเลยตอนนี้
สุดท้ายก็ตัดสินใจพามันกลับที่พักไปด้วยกันก่อน ระหว่างทางก็แวะซื้ออาหารแมวกลับไปด้วย พอถึงที่พักก็จัดการเอาอาหารให้เจ้าก้อนส้มกิน ระหว่างนั้นก็นั่งดูมันกินไปเรื่อย ๆ
“แกน่ะ อยากอยู่กับฉันไหม?”
‘เมี๊ยวว’
“ฟังออกเหรอ ฉลาดดีนะ”
‘เมี๊ยวววว’
“ก็ได้ ๆ ฉันจะเลี้ยงแก แต่แกห้ามดื้อกับฉันนะ ตกลงไหม”
มันไม่ตอบ แต่ทิ้งอาหารมาคลอเคลียกับขาเธอแทน
“อ้อนดีนะ งั้นฉันจะตั้งชื่อแกว่า อืมมม ชื่อไรดีนะ”
ลดาหันไปมองรอบ ๆ จนไปสะดุดตากับของชิ้นหนึ่งเข้า มันเป็นของฝากจากประเทศฝรั่งเศสที่มีคนเอามาให้เมื่อนานมาแล้ว
“นี่ไง ชื่อนี้แล้วกัน เซชิล”
‘ม๊าววววว’
ดูท่ามันจะชอบชื่อที่ตั้งให้นะ เจ้าเซชิลขานรับแล้วเดินมาทิ้งตัวนอนบนตักเธอ รอยยิ้มที่เห็นได้อยากปรากฏออกมาช้า ๆ นานมากแล้วที่ไม่ได้ผ่อนคลายแบบนี้
««««»»»»
‘แกร๊ก ๆ เมี๊ยววววว’
เสียงที่ไม่คุ้นเคยปลุกฉันให้ตื่นอีกรอบ เมื่อคืนหลังจากไปขี่รถเล่น และได้ของแถมกลับมา ฉันก็ผล็อยหลับไปตอนรุ่งสาง
“อืมมม ตื่นแล้ว ๆ เซชิล”
ฉันหลับตาตอบเจ้าของเสียงไป จะใครซะอีกล่ะ ไอ้ตัวเมื่อคืนที่เก็บมานั่นล่ะ มันกำลังป้วนเปี้ยนอยู่แถว ๆ หมอนฉันก่อนที่มันจะทำบางอย่างที่ทำให้ฉันตื่นเต็มตา
‘ม๊าววว ขวับบ’
“โอ๊ยย เซชิล!!”
มันข่วนฉัน! แถมยังนั่งลอยหน้าลอยตาใส่อีก เออ ให้มันได้แบบนี้สิ!
‘เมี๊ยววว’
“ลุกแล้วนี่ไง เพิ่งจะกี่โมง.....”
ฉันเบิกตากว้าง มันจะแปดโมงครึ่งอยู่แล้ว และฉันมีเรียนเก้าโมงเช้า!
“สายแล้ว ๆ ”
ฉันเก็บคำที่จะบ่นเจ้าแมวไว้ ก่อนจะรีบไปอาบน้ำอย่างทำเวลา ก่อนออกไปก็ไม่ลืมเทอาหารไว้ให้มันด้วย
ฉันมาถึงมหาลัยแบบฉิวเฉียด อาจารย์คลาสนี้ดุอย่างกับอะไรดี สายไม่ได้เลยเชียว
“ดีนะที่แกยังมาทันอ่ะ ลดา”
น้ำทิพย์ที่นั่งรออยู่เอ่ยขึ้นก่อนที่ฉันจะได้หย่อนก้นลงซะอีก
“เฮ้ออ แมวปลุก”
“แกเลี้ยงแมวตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เมื่อคืนน่ะ....”
ฉันเล่าให้ทิพย์ฟังว่าไปเจอแมวได้ยังไง นางทำตาโตก่อนจะพูดออกมาว่า
“สุดยอดดด แสดงว่าน้องต้องอยากอยู่กับแกแน่ ๆ ไม่แน่นะ มันอาจช่วยให้แกเจอสิ่งดี ๆ ก็ได้”
“เพ้อเจ้อน่า”
“ไม่หรอก แกเชื่อฉันสิ”
ลืมไปเลยว่าทิพย์ชอบแมวมากกก ไม่แปลกที่มันจะคิดแบบนั้นเอาจริง ๆ ถ้ามันไม่ข่วนฉันเมื่อเช้า ฉันคงมาเรียนไม่ทันแน่นอน ถือว่ามันกับฉันอยู่ร่วมกันได้แล้วกัน
“เลิกพูด ๆ อาจารย์มาแล้ว”
เราทั้งคู่สงบปากสงบคำ ก่อนจะหันไปตั้งใจเรียนกว่าจะหมดคลาสเล่นซะฉันกับเพื่อนแทบหมดแรง
“โอ๊ยยย เหนื่อยอ่ะ จาร์ยสั่งงานโหดชะมัด”
ทิพย์บ่นออกมาอย่างเบื่อหน่าย แน่ล่ะ อาจารย์ท่านนี่ไม่เคยแผ่วเรื่องงานเลย แน่นตลอด ครั้งนี้ก็ด้วย
“เอาน่า เดี๋ยวช่วยทำ เคไหม”
“ดี ๆ งั้นไปหาไรกินกันเถอะ ฉันเลี้ยงเอง”
“ไปสิ”
ฉันกับทิพย์เก็บของเตรียมไปหาข้าวกิน แต่ก่อนจะได้ออกจากห้อง ก็มีมารเอ่ยเรียกซะก่อน
“แหม่ ๆ ๆ ๆ นึกว่าวันนี้จะไม่มาซะแล้ว ไปอ่อยผู้ชายที่ไหนล่ะ ถึงได้มาเกือบไม่ทันเข้าเรียนน่ะ”
ฉันหันไปมองหน้าเธอแวบหนึ่งก่อนจะพูดออกมาเพียงคำเดียวด้วยเสียงเบื่อหน่าย
“เสือก....”
“กริ๊ดดดด อีลดา”
โดนด่าแค่คำเดียวแต่เหมือนราดน้ำมันบนกองไฟ ฟ้าใส เต้นเร่า ๆ ก่อนจะเดินง้างฝ่ามือมาเตรียมตบ
“ว่าไง อีฟ้าใส”
แต่ฉันไม่ใช่คนยอมคน ถ้าด่ามาก็ด่ากลับ ถ้าตบมาตบกลับ ไม่โกงอยู่แล้ว ฉันตั้งท่าเตรียมโต้กลับแต่พออีกฝ่ายเห็นท่าทีไม่ยอมคนของฉันก็ลดมือลงแล้วชี้หน้าก่อนจะเดินออกไป
“ฝากไว้ก่อนเถอะ อีลดา”
ฉันถอนใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ทำไมไม่เลิกวุ่นวายกับชีวิตฉันซักที น่ารำคาญชะมัด
พอมาถึงโรงอาหาร เราก็เลือกอาหารง่าย ๆ มาทานกัน กะว่ารีบกินรีบไปเรียน แต่ถ้าทุกอย่างมันง่ายแบบนั้นก็คงไม่ใช่ชีวิตของฉันแน่นอน
“ลดา....”
ฉันหันไปตามเสียงเรียก แล้วถอนหายใจออกมา เพิ่งเจอกับมารอีกคนมา นี่ต้องมาเจอกับไอ้แมงดานี่อีกเหรอ
“อะไร ราม เลิกวุ่นวายกันสักทีได้ไหม”
“ลดา ให้โอกาสเราไม่ได้หรอ เราเลิกกับฟ้าแล้วนะ”
อ๋อ มิน่าล่ะยัยนั่นถึงได้วิ่งแจ้นมาหาเรื่องฉันแต่เช้าเลย
“เลิกหรือไม่เลิกมันเกี่ยวอะไรกับเราอ่ะ ราม เราเลิกกันไปแล้วนะ”
ฉันบอกด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย เมื่อไหร่จะหยุดวุ่นวายกับฉันซักที
“แต่เรายังรักลดานะ กลับมาดีกันได้ไหม”
ฉันลอบหัวเราะออกมา คืนดี? ฝันไปเหอะ
“ฝันกลางวันอยู่เหรอราม? ถ้าให้กลับไปคบกับนายสู้เราไปคบกับหมาขี้เรื้อนไม่ดีกว่าเหรอ?”
“ลดา!”
“ทิพย์ ไปเหอะ กินไม่ลงแล้ว”
“อื้ออ ไปกัน ๆ ”
ฉันจูงมือทิพย์ออกมาจากโต๊ะนั่น ปล่อยให้รามนั่งหัวเสียต่อไป
ฉันกับรามเคยคบกันตอนเข้าเรียนใหม่ ๆ จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้รักหรือชอบพออะไรเขาหรอก แต่เขาชอบมาตื้อ เลยกะจะคบ ๆ ให้มันจบไป
จนกระทั่งเมื่อหลายเดือนก่อน ฉันจับได้ว่าเขานอกใจไปนอนกับนังฟ้าใสเลยขอเลิกกับเขาทันที หลังจากนั้นเขาก็ตามตื้อขอคืนดีไม่หยุด มันน่ารำคาญพอสมควรเลย
“โอเคไหม ลดา”
“โอเคสิ แค่รำคาญนิดหน่อยเอง”
“จะว่าไปรามก็กัดแกไม่ปล่อยเลยนะ เลิกกันตั้งนานแล้วแท้ ๆ ”
“นั่นสิ แถมนังฟ้าใสนั่นก็มายุ่งกับฉันไม่เลิก น่ารำคาญ”
“หรือแกต้องหาแฟนใหม่ รามจะได้เลิกยุ่งกับแกไง”
ทิพย์เสนอทางออกมาให้ เอ่อ แฟนนะ ไม่ใช่อาหารตามสั่ง ที่จะได้หาได้ง่าย ๆ แบบนั้น
“แกนี่เพ้อเจ้อเหมือนกันนะทิพย์ พอ ๆ เลิกพูดแล้วไปเรียนได้แล้ว”
“โธ่ ฉันพูดจริง ๆ นะ”
ฉันปล่อยให้ทิพย์พูดอยู่แบบนั้น ก่อนจะรีบเดินกลับเข้าห้องไปเรียนโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองตามมาไม่หยุด
“ลดาเป็นของราม ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิยุ่ง!”
รามที่แอบเดินตามมาได้ยินทุกอย่างที่ทั้งคู่คุยกัน เขากำหมัดแน่นหมายมั่นไว้ในใจว่ายังไงก็ไม่ยอมเสียผู้หญิงคนนี้ให้ใครแน่นอน!
- Writer
