“บ้าพี่ราม กุ้งในจานพี่รามร้องไห้ใหญ่แล้วค่ะพี่รามไม่กินมันสักที” วาโยยิ้มเขิน ว่าเขาอย่างอายๆ
“ช่างมันปะไร แล้วน้องวายชอบอาหารที่พี่ทำหรือเปล่าครับ” ราเมธสนใจถามหญิงสาวอย่างห่วงหา
“ก็พอทานได้” หญิงสาวแกล้งพูดเพื่อสังเกตสีหน้าของคู่หมั้นหนุ่ม
“ก็ดีแล้วที่พอทานได้ ตอนพี่ทำอาหารให้น้องรินกับน้องรันทานที่บ้าน ไม่เห็นมีใครกล้าทานสักคนเพราะกลัวท้องเสีย” ชายหนุ่มรับมุกหญิงสาว แกล้งพูดเออออกับเธอไปด้วย
“จริงเหรอคะ” วาโยหัวเราะอย่างน่ารัก การได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ทำให้รู้สึกถึงความสนิทสนมและพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง
“ความจริงอร่อยมากเลยค่ะอาหารก็สดด้วยค่ะนานๆ จะได้มาทานอาหารทะเลสดๆ อย่างนี้สักที”
“แกล้งพูดให้พี่ดีใจหรือเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ อร่อยจริงๆ” เธอยืนยันด้วยรอยยิ้มสดใส
“เต้นรำกับพี่สักเพลงไหมครับน้องวาย” อยู่ดีๆ ชายหนุ่มก็ชวนเต้นรำ
“ไม่เห็นมีเพลงเลยจะเต้นรำยังไงคะ” หญิงสาวมองคู่หมั้นหนุ่
