รามาวดีดิ้นรนผลักไส รัวกำปั้นใส่แต่ไม่เป็นผล วายุใช้ชั้นเชิงที่เหนือกว่าบดจูบริมฝีปากบางหนักหน่วง รสจูบที่แสนวาบหวามทำให้หญิงสาวตัวอ่อนในอ้อมแขนของเขา
“เป็นของพี่เถอะนะน้องริน พี่คิดถึงเหลือเกิน” วายุกระซิบที่ใบหูเล็กๆ เสียงหายใจหอบถี่บ่งบอกถึงความต้องการอันร้อนแรง ริมฝีปากหนาจูบซับไปทั่วดวงหน้าหวานละมุน ต่ำลงมาที่ซอกคอหอมกรุ่น ระเรื่อยลงมาที่อกอวบอิ่มภายใต้เสื้อตัวหลวมของชุดนอนที่แสนบางเบา
“อย่าค่ะพี่วา” เสียงหญิงสาวขาดหายไปอีกครั้ง เมื่อวายุบดขยี้ริมฝีปากหนาลงมา คราวนี้เป็นจูบที่ยาวนานจนหญิงสาวเบลอไปหมด วายุใช้ความชำนาญปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอและเขาออกอย่างใจเย็น ร่างบอบบางแต่อวบอัดเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา แสงจันทร์สะท้อนมองเห็นร่างเย้ายวนตาน่าสัมผัส
เขาเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง ก่อนกลับมามองร่างหญิงสาวอย่างตะลึงในความงดงาม เธอเปรียบดั่งภาพปั้นที่เปลือยเปล่างดงาม ร่างบางผิวขาวจัดแต
