“ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง พี่ไม่มีแรงแล้วนะค่อยต่อได้ไหม” คำพูดของราเมธทำให้วาโยอยากจะกรีดร้อง
“นี่...นี่...นี่...” หญิงสาวทุบเข้าไปตามลำตัวและใบหน้าหล่อเหลา ให้เขาเจ็บตัวและพูดกันให้รู้เรื่องมากกว่ามาพูดกำกวมให้เธอคิดไปเองฝ่ายเดียวแบบนี้
“พี่รามลุกขึ้นมาพูดกันให้รู้เรื่องเลยค่ะ ทำไมถึงหมดแรง พี่ทำอะไรวายนี่ คนบ้า คนเฮงซวย” ราเมธลุกขึ้นนั่งด้วยความรำคาญ เขาจับมือบางที่ทุบเขามากำเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอทำร้ายเขาได้อีก ผ้าห่มที่ห่มร่างทั้งเขาและเธอร่นลงไปอยู่ที่เอวมองเห็นร่างของกันและกันอย่างจัง
“กรี๊ด!!!” วาโยกรีดร้องอย่างอับอายดึงผ้าห่มมาปิดร่างบอบบาง เกิดมายังไม่เคยแก้ผ้าให้ใครดูมาก่อน
“จะอายทำไมเมื่อคืนพี่เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ทุกซอกทุกมุมเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่แค่เห็นอย่างเดียว ยังสัมผัสด้วยนะ ทั้งมือและปากเชียวล่ะ” ราเมธดึงผ้าห่มจากมือหญิงสาวแย่งมาได้แล้วกระชากปลิวไปตกอยู่ข้างเตียง
“กรี๊ด!!!
