ราตรีกลับถึงบ้านในเวลาตีหนึ่ง โดยมีเจ๊นกกับเจ๊โหน่งมาส่งถึงที่ หญิงสาวยังคงอยู่ในชุดของการประกวด พรุ่งนี้สองเจ๊ถึงจะมาเอาไปส่งคืนร้าน
"อยู่บ้านคนเดียวเหรอราตรี" เจ๊โหน่งกระซิบถามเมื่อได้มองซ้ายขวาแล้วนึกกลัว ถึงจะมีไฟติดตรงถนนแต่ก็ไม่ได้อยู่หน้าบ้านของราตรี และพอบ้านน้องสาวไม่เปิดไฟนึกว่าบ้านร้างไม่มีคนอยู่
"จ้ะ" ราตรีพยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้มบางๆ เอาจริงก็รู้สึกเสียวสันหลังเหมือนกันเพราะดึกมากแล้ว เธอกลัวทุกครั้งเวลาเลิกงานกลับมา
"งั้นแกเข้าบ้านแล้วรีบล็อกประตูเลยนะเดี๋ยวพวกเจ๊รอส่ง"
"จ้ะ ขอบคุณเจ๊ทั้งสองมากนะจ๊ะที่ให้โอกาสราตรีได้ขึ้นประกวด" ราตรียกมือไหว้ ซึ้งในน้ำใจ พอจะจมก็มีคนมาฉุดขึ้นจากน้ำเสียอย่างนั้น ให้เธอได้มีเงินกินเงินใช้ต่อชีวิตได้อีกเดือน
"ขอบใจแกย่ะที่ยอมขึ้นประกวด"
ทีแรกจะไปถามดาหวันเมียคุณปลัดเพราะเคยพาน้องมันขึ้นประกวด แต่ฝ่ายคุณปลัดดันเป็นกรรมการเดี๋ยวเขาจะหาว่าลำ
