เธอแทบไม่ต้องหยุดคิดเลยล่ะ
“เขาค่ะ...เขาเริ่มก่อน ฉันแค่สนองตอบความต้องการของเขาเท่านั้นเอง!!!!”
“อ้าว...บุษไม่อยู่เหรอ?”
ชายหนุ่มที่เพิ่งเปิดประตูห้องทำงานของผู้บริหารสาวอย่างจงใจไม่เคาะประตู ทักทายเธอมาจากด้านหลัง ขณะเธอวางเอกสารลงบนโต๊ะของเจ้านายพอดี
“โอว...คุณโจนะเอง ตกใจหมดเลยค่ะ” แต่สีหน้าดูเหมือนไม่ได้ตกใจเลยสักนิด
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ”
“บอสเล็กออกไปแล้วค่ะ เธอจะไปทำธุระที่ธนาคาร พวกคุณไม่ได้โทรคุยกันเหรอ”
เจนเจนต์ก้าวเข้ามาในห้องจนเต็มตัวแล้วจัดการล็อคประตูอย่างแน่นหนาทันที
เพ็ญใจมองหน้าเขาด้วยคำถาม เขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ สายตาของเขาบอกว่าไม่ธรรมดา ยามไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเปิดเผย
“โทรสิ เราโทรคุยกันตลอดแหละ” เขายอมรับความจริงอย่างไม่ยี่หระ
“แล้วคุณเข้ามาที่บริษัทอีกทำไมคะ”
“เข้ามาหาคุณไง...เพ็ญ...คุณเคยชอบผมไม่ใช่เหรอ”
คำถามของเขาย้ำคำตอบในใจเธอ
