EP.4 กลับมาทำไม ฉันลืมเธอไปหมดแล้ว
827 Words
"ถ้าอย่างนั้นเราไปก่อนดีกว่า" เพื่อนโรงเรียนเดียวกันโบกมือลาแต่สายตาที่จ้องมองมิลลิเปลี่ยนไป มะปรางก็รีบคว้ากระเป๋าสะพาย
"มะปราง" มิลลิจะหันมาพูดคุย
"เบื่อแล้วอยากกลับบ้าน"
"งั้นกลับกันเลยก็ได้"
"ฉันส่งข้อความเรียกคนขับรถแล้วล่ะ"
มะปรางเดินนำเพื่อไปยังจุดหมาย ในจุดที่เรียกให้คนขับรถมาหา แต่ข้าวของที่ซื้อกลายเป็นมิลลิที่ต้องหอบหิ้วพะรุงพะรังเพียงลำพัง ถึงแม้จะเที่ยวฟรีกินฟรีแต่เหมือนไม่ใช่เพื่อน เหมือนคนรับใช้เสียมากกว่ามั้ง ถึงอย่างนั้นก็ต้องเดินตาม เพราะจะเสียเงินไปกับการขึ้นแท็กซี่ก็คงจะไม่ใช่เรื่อง เงินทุกบาทของมิลลิจำเป็นต้องใช้จ่ายประหยัด เนื่องจากตอนนี้ไม่มีพ่อหาเลี้ยง ต้องดูแลตัวเองลำพัง
คอนโดมิเนียม infinity
ตึกสูงกลางเมืองราคาหลายสิบล้าน ห้องเป็นคอนโดหรูโทนสีดำผสมผสานสีน้ำเงินอมเทาสไตล์สมัยใหม่ คือที่พักอาศัยของไมยราพ
"ยังไม่ทันมืดค่ำมึงมาหากูทำไม" ไมยราพถามเวสเปอร์เพื่อนสนิท "กูเจอหน้ามึงบ่อยกว่าเจอรูสตรีอีกรู้ไหม ห่างๆ กันบ้างเถอะ"
"ที่กูมาวันนี้เพราะมีเรื่องที่คาใจ"
"เรื่องที่คาใจก็คือจะเสือกว่างั้น"
"สัดดด! พูดให้ดูดีหน่อย ฮ่าๆ เขาเรียกว่าใส่ใจรายละเอียดทุกอย่างของเพื่อนต่างหาก"
"มีอะไรก็ว่ามา"
ไมยราพใส่เพียงกางเกงวอร์มขายาวเปลือยท่อนบนเห็นซิกแพกแกร่งน่าขย้ำ ซัดตัวลงนั่งบนโซฟากลางห้องพร้อมดื่มน้ำผลไม้เย็นสกัด
"มึงเคยสนิทกับผู้หญิงที่ชื่อมิลลิมากถึงขั้นไปรับไปส่งที่โรงเรียนมัธยมตั้งแต่มอสี่ถึงมอห้า"
"นี่มึงไปสืบเลยเหรอ?!"
"แต่หลังจากเรียนจบมิลลิก็ย้ายบ้านกลับไปอยู่แถวชนบท เป็นเวลาเกือบปีที่มึงไม่ได้เจอ"
"แล้วไง"
"เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม..ว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไร ทำไมเด็กคนนั้นถึงย้ายที่อยู่ แล้วมึงพูดเองว่าอยากเจอหน้าเป็นคนสุดท้ายในชีวิต แปลว่าคงมีเรื่องโกรธเคืองหรือคับแค้นใจกันมาก่อน"
คำสันนิษฐานของเพื่อนนั้นถูกต้อง ไมยราพถอนหายใจพร้อมกับบอกเรื่องราวทุกอย่าง ที่แม้แต่ไทเทเนียมเพื่อนสนิทอีกคนไม่เคยรับทราบ เป็นบาดแผลที่ฝังลึกอยู่ภายในใจ
"กูกับมิลลิรู้จักกันตอนที่ไปทัศนศึกษาสวนสัตว์ กูรู้จักตั้งแต่มิลลิเรียนอยู่มอต้น ด้วยความที่กูชอบตั้งแต่วันแรกที่เจอ ก็เลยพยายามไปตีสนิทคอยให้สอนหนังสือเพราะมิลลิเรียนเก่ง"
"แล้วยังไงต่อ..."
"จนมิลลิเรียนอยู่มอสี่ ส่วนกูเข้ามหาวิทยาลัย ความสัมพันธ์ก็เริ่มพัฒนาตกลงคบหาเป็นแฟน มันก็คล้ายกับป๊อปปี้เลิฟ ทั่วไป เราอายุห่างกันเกือบสี่ปีได้ แต่นั่นก็ไม่เป็นอุปสรรคหลัก เราไม่เคยทะเลาะกันเลย"
"แล้วเลิกกันทำไม?"
"กูไม่ได้เป็นคนเลิก แต่มิลลิส่งข้อความมาบอกกับกูในวันเกิดของกู! ว่าอยากจะจบความสัมพันธ์เพราะจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด ขอให้กูลืมทุกอย่างที่ผ่านมาซะ ทั้งที่กูยังไม่ได้ทำห่าอะไรผิดสักอย่าง ทั้งที่เคยสัญญากันว่าจะไม่ทิ้งไปไหน แต่คนที่รับปากคือคนที่ทิ้งกูไป"
น้ำเสียงไมยราพเริ่มสั่นแววตาดุดันเริ่มเผยให้เห็นความแค้นเจ็บปวดใจ เวสเปอร์พยักหน้าเข้าใจทุกอย่าง หรือเพราะเหตุผลนี้เพื่อนสนิทถึงไม่เคยคบหาใครเป็นแฟนเลยสักครั้ง
ไมยราพพูดต่อ "ไม่รู้ว่าจะมาให้เจอหน้าอีกทำไม ทั้งที่กูลืมไปหมดแล้ว"
"ลืมแน่นะ ไม่ใช่ว่าที่มึงทำตัวเหี้ยๆ เพราะประชดที่ถูกน้องมิลลิทิ้ง..มึงเคยได้ยินไหม แฟนเก่าคนโปรด ฮ่าๆ" เวสเปอร์แซว
"ถ้าเด็กนั่นเป็นแฟนเก่าคนโปรด ก็คงเป็นแนวทำคุณบูชาโทษโปรดสัตว์ได้บาปมากกว่า กูช่วยเหลือทุกอย่างแต่กลับมาบอกเลิกแล้วหนีกลับไปอยู่บ้านนอก ทั้งที่พูดเองว่าจะไม่ทิ้งกัน"
"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ"
"สันดานเสียแบบนั้นกูจะดัดให้เข็ด"
"จะดัดหรือจะจัด..แฟนเก่าเขาว่าเร่าร้อน แต่ระวังจะหอนละกัน กูเห็นมานักต่อนักละ"
"คนอย่างกูไม่มีทางหอน เพราะคนที่จะต้องเป็นหมาให้กูจุงก็คือมิลลิ กูจะทำทุกอย่างให้ได้รับความทุกข์แสนสาหัสเหมือนที่กูเคยสัมผัส"
"มั่นหน้าชะมัด"
"ไปไข่ไว้ให้ท้องแล้วทิ้งดีไหม"
"เลวไปไอ้สัด ฮ่าๆ"
"งั้นกูจะทำในสิ่งที่กูถนัดแล้วกัน จะเจ็ดยับจับเยไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน จนกว่าแม่งจะก้มลงกราบแล้วสยบแทบเท้ากู!!"
- Writer
