ฉันนั่งถอนหายใจคนเดียวมาหลายนาที อาหารตรงหน้ามันดูไม่นาอร่อยเลยสักนิด ถึงเเม้ว่ามันจะเป็นร้านโปรดที่ฉันกินประจำก็เถอะ วันนี้น่าเครียดกว่าวันอื่นหลายเท่าเพราะพี่เสือเขาจะพาฉันไปหาเเม่เขาวันนี้เลย อีกอย่างมะรืนพ่อกับเเม่เขาก็จะบินกลับเเล้ว อีกนานกว่าจะกลับมา
ก็เลยรีบจบปัญหาที่มันยังค้างคาดีกว่า..
ฉันเองก็อยากจบเรื่องนี้โดยที่ไม่ลำบากใจเหมือนกัน พี่เสือเขาพยายามอย่างมากที่จะมีวันนี้ฉันก็เลยค่อนข้างประหม่ากลัวจะทำให้เขาเสียใจ
ซึ่งเขาไม่ควรได้รับมัน..
"เลิกถอนหายใจเเล้วกินข้าวเถอะริน เเกจะถอนจนโพรงจมูกหลุดออกมาเลยไหมล่ะ"
"ถ้าถอนหายใจบ่อยมันจะหลุดจริงหรอ”ฉันถามพลางเลิกคิ้วใส่ บอกตามตรงว่าฉันอยากจะหายตัวไปสักพักใหญ่ ขอเวลาทำใจสักอาทิตย์ก็ยังดี
เฮ้อ
"ฉันประชดว เเล้วนี่เป็นอะไร ไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือเปล่า"
"มีเรื่องเครียดนิดหน่อย"
"คิ้วเเกขมวดเเบบนี้ไม่หน่อยเเล้วมั้ง"
"อืมนั่นดิ.." ฉันเค
