พิมรักวางจานปลาทอดลงบนโต๊ะ ก่อนจะยิ้มกว้างกับตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
“เสร็จเสียที เดี๋ยวพี่มาร์ซตื่นจะได้กิน” หล่อนพอจะเดาได้ว่าคนตัวโตน่าจะยังไม่ได้กินข้าวเย็น
หญิงสาวยืนมองอาหารฝีมือของตัวเองอยู่อึดใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปในห้อง แต่มาริออสก็เดินออกมาเสียก่อน
“พี่มาร์ซ...”
มาริออสยิ้มให้บางๆ ขณะยกมือขึ้นเสยผมที่ยุ่งเหยิงกว่าทุกวันให้เข้าที่
“ขอบใจนะที่ให้ฉันนอนพัก”
“พี่มาร์ซหายปวดหัวแล้วหรือคะ” หญิงสาวรีบปรี่เข้าไปหา ยกมือขึ้นแตะแก้มสากอย่างห่วงใย
“ค่อยยังชั่วแล้วละ ขอบใจแพทมากนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะแวะมาหาใหม่” เขาทำท่าจะเดินออกไป
พิมรักมองตามไปด้วยความเสียใจ “จะ...จะกลับจริงๆ หรือคะ มันดึกแล้วนะ”
“แพทจะได้พักผ่อนไง” เขาหันมายิ้มให้ ใบหน้าหล่อเหลายังคงมีร่องรอยของคนอมไข้
“แต่แพท...ยังไม่อยากนอนนี่คะ”
มาริออสชะงักเท้า หมุนตัวกลับมามองคนพูด และก็ได้เห็นใบหน้างามมีสีแดงระเรื่อ
“
