เสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นหน้าประตูร้าน ทำให้พิมรักที่นั่งเหม่อลอยอยู่สะดุ้งรู้สึกตัว และรีบหันไปมองเพราะคิดว่าเป็นมาริออส แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อพบว่าไม่ใช่
“สวัสดีค่ะ”
ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างจนตาที่เล็กแคบอยู่แล้วกลายเป็นเส้นตรง
“สวัสดีครับคุณแพท”
พิมรักฝืนยิ้ม ทั้งๆ ที่อยากจะร้องไห้ “สวัสดีค่ะคุณอนุชิต ไม่คิดว่าเราจะได้พบกันอีกนะคะ” คนพูดลอบถอนใจเบื่อหน่าย
อนุชิตยิ้มกว้างรีบเดินเข้ามาหาใกล้ๆ “ตั้งแต่ผมเห็นหน้าคุณแพทครั้งแรก ผมก็สาบานเอาไว้แล้วละครับว่าเราจะต้องได้พบกันอีก เห็นไหมครับ ผมตามหาร้านดอกไม้ของคุณแพทจนเจอ”
พิมรักหัวเราะขื่นๆ เพราะไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้แล้ว “คุณอนุชิตมีความพยายามมากเลยนะคะ”
“สำหรับผู้หญิงที่ผมยกหัวใจให้ ผมทำได้เสมอครับ”
คนฟังแทบจะสำลักน้ำลายในปากตาย แต่ก็ไม่อาจจะแสดงท่าทางไร้มารยาทออกไปได้
“ว่าแต่...คุณอนุชิตต้องการดอกไม้ใช่ไห
