บทนำ (2) สัญญาด้วยชีวิต
1341 Words
ได้ยินอย่างนั้นเธอก็ถึงกับมือสั่นไปหมด แม้จะไม่ได้แปลกใจนักที่เขาจะรู้เพราะสองพ่อลูกหน้าตาเหมือนกันราวกับแกะ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเธอก็จะไม่ยอมรับกับเขาง่ายๆ อย่างแน่นอน
“นี่คุณอย่ามามั่วนะ ทะเลเป็นลูกของฉันไม่ใช่ลูกคุณ”
“แล้วไหนล่ะพ่อเด็ก?”
“เค้า...เค้าไปทำงานค่ะ ก็เลยไม่ได้มา”
“งั้นเหรอ? แต่นี่มันค่ำแล้วนะ เค้าทำงานอะไรล่ะ เลิกงานกี่โมง ฉันจะได้ทำความรู้จักเค้าเอาไว้หน่อย ถ้าหากว่าคนคนนั้นมีตัวตนอยู่จริง”
“คุณต้องการอะไรกันแน่”
“ต้องการความจริง”
“ฉันไม่มีความจริงอะไรจะให้คุณหรอกค่ะ ถ้าสิ่งที่คุณจะคุยไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับอาการของทะเล ฉันก็คงต้องขอตัวก่อน”
เธอขยับตัวเพื่อกลับเข้าไปในห้อง แต่เขาก็คว้าข้อมือบางเอาไว้ ก่อนจะมองสบตาเธอนิ่ง
“อย่าบังคับให้ฉันต้องถึงขนาดตรวจ DNA เพราะถ้าเป็นแบบนั้น...เธออาจจะไม่ได้เห็นหน้าลูกอีก...ตลอดชีวิต”
“อย่ามาขู่กันนะคะ”
“เธอก็รู้นี่ว่าฉันไม่ชอบขู่ใคร คนอย่างฉันพูดจริงทำจริง และถ้ามันจำเป็นต้องทำใครก็ขวางฉันไม่ได้ด้วย”
“ต่อให้ทะเลจะเป็นลูกของคุณจริงๆ เค้าก็ไม่มีวันทิ้งฉันหรอกค่ะ อย่าคิดว่าจะพรากเค้าไปได้ง่ายๆ เลย”
“ก็ไม่จำเป็นต้องพรากนี่ เพราะฉันจะทำให้เธอยอมมาอยู่กับฉัน เมื่อถึงตอนนั้นฉันก็จะได้ลูกคืนมาเอง”
“ฝันไปเถอะค่ะเพราะฉันไม่มีวันยอมไปอยู่กับคุณแน่นอน อย่าลืมว่าคุณเคยไล่ฉันยังไง เพราะฉันยังจำทุกคำพูดของคุณได้เป็นอย่างดี”
“จำได้ก็ดี เพราะฉันเองก็...ไม่เคยลืมเธอเหมือนกัน”
สุณิชามองเขาด้วยแววตากังวลใจ เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากได้ลูกของเธอนัก ในเมื่อเขาเคยตราหน้าว่าเธอเป็นหญิงชั่ว เป็นหญิงใจง่าย แล้วเขาจะต้องการลูกที่เกิดจากความผิดพลาดไปเพื่ออะไรอีก
“เราเลิกคุยเรื่องนี้เถอะค่ะ ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อพาลูกมาผ่าตัด และตอนนี้ฉันก็ไม่ไว้ใจจะให้คุณเป็นคนทำ เอาเป็นว่าฉันจะรอให้คุณหมอภูมิภัทรกลับมาจากสัมมนาก่อนก็ได้”
“แต่ลูกรอไม่ได้ เธอไม่รู้เหรอว่าอาการของทะเลน่ะหนักกว่าที่คิด”
“นี่...คุณหมายความว่ายังไงคะ”
“จากที่ฉันโทรไปคุยกับคุณหมอที่ส่งตัวเค้ามาที่นี่พบว่าทะเลมีเนื้องอกในจุดที่ค่อนข้างอันตรายมาก และหากไม่ทำการผ่าตัดออกให้เร็วที่สุด เนื้องอกจะพัฒนากลายเป็นมะเร็ง ถึงตอนนั้นการรักษาจะยิ่งลำบาก และจะมีอาการข้างเคียงอีกมากมายตามมา ถ้าเธอรักลูก เธอก็ต้องไว้ใจให้ฉันทำ ต่อให้เธอจะเกลียดฉันยังไงก็ตาม เพราะเธอย่อมรู้ดีกว่าใครว่าฉันจะต้องผ่าตัดเค้าได้ดีกว่าหมอคนอื่นอยู่แล้วในเมื่อเค้าเป็น...ลูกของฉัน”
สุณิชาบีบมือตัวเองแน่น เธอไม่คิดว่าอาการของลูกชายจะร้ายแรงขนาดนั้น และตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าเธอจะต้องวางทิฐิลงแล้วตัดสินใจครั้งสำคัญ
เพื่อลูกที่เป็นเหมือนทุกอย่างในชีวิตของเธอเอง...
“ทะเล...จะหายใช่มั้ยคะ”
“ใช่ เค้าจะหายถ้าเธอยอมให้ฉันเป็นคนผ่าตัดเค้า เธอจะไม่ไว้ใจฉันในฐานะหมอคนหนึ่งก็ไม่เป็นไร แต่เธอต้องเชื่อใจฉันในฐานะพ่อ พ่อที่จะไม่มีวันยอมให้ลูกของเราเป็นอะไรไปแน่นอน ฉันสัญญา”
คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องปฏิเสธ เพราะต่อให้วันนี้เธอยังยืนยันว่าเขาไม่ใช่พ่อ แต่ถ้าเขาแอบตรวจ DNA ขึ้นมาอย่างที่ขู่ เธอก็ต้องยอมรับความจริงอยู่ดี
“ก็ได้ค่ะ แต่...ถ้าทะเลเป็นอะไรไปเพราะการผ่าตัดในคืนนี้ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณไปตลอดชีวิต”
“ไม่ต้องห่วง เพราะถ้าลูกเป็นอะไรไป ฉันก็จะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเหมือนกัน” เขาเอื้อมมือไปหาหวังจะจับมือเล็กนั้นเอาไว้ แต่เธอกลับขยับตัวออกห่างแล้วเดินไปทางประตู
“กลับเข้าไปตรวจร่างกายทะเลเถอะค่ะ ช่วยทำให้เค้ามีกำลังใจในการผ่าตัดครั้งนี้ด้วยก็แล้วกัน”
“เดี๋ยว”
“มีอะไรคะ”
“ที่เธอตั้งชื่อเค้าว่าทะเล เพราะเรื่องของเรามันเริ่มต้นขึ้นที่นั่นใช่มั้ย เธออยากระลึกถึงฉันอย่างนั้นใช่รึเปล่า”
ได้ยินอย่างนั้นสุณิชาก็หันกลับมาแล้วเหยียดยิ้มมุมปากพลางมองสบตาเขาอย่างเย้ยหยัน
“คุณนี่หลงตัวเองไม่เคยเปลี่ยนเลยนะคะ”
“หรือเธอจะโกหกว่าไม่จริง เหมือนกับที่โกหกว่าเค้าไม่ใช่ลูกของฉัน”
“ฉันจะตั้งชื่อเค้าว่าทะเลเพราะอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ อย่าสำคัญตัวเองผิดนักเลยค่ะ ผู้ชายใจร้ายที่เอาแต่ไล่ฉันออกไปจากชีวิตโดยไม่ยอมรับฟังอะไรเลย มีค่าอะไรให้ฉันระลึกถึงด้วยเหรอคะ เลิกพูดจาไร้สาระแล้วช่วยทำหน้าที่หมอจริงๆ ที่คุณควรทำสักทีเถอะค่ะ ชีวิตของฉันมีแค่ลูกเท่านั้น จะไม่มีคนอื่นเข้ามาแทรกกลางระหว่างเราได้อีก” เธอเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูแต่ก่อนจะหมุนมันออกก็หันกลับมามองเขาอีกรอบ
“อ้อ...แล้วถ้าคุณอยากเป็นพ่อของทะเลก็เชิญคุณไปยื่นฟ้องศาลเอาเถอะค่ะ ไว้ศาลตัดสินให้คุณเป็นพ่อได้เมื่อไหร่ ฉันก็จะให้ลูกเรียกคุณว่าพ่อได้เมื่อนั้น แต่สำหรับตอนนี้คุณจะเป็นได้แค่หมอผ่าตัดของเค้า ไม่มีสถานะอื่นที่ลูกควรจะต้องรับรู้อีก เสร็จจากการผ่าตัดและลูกแข็งแรงขึ้นเมื่อไหร่ ฉันจะพาเค้ากลับไปอยู่ในที่ของเราทันที แล้วคุณก็อย่าหวังว่าจะได้เจอเค้าอีกจนกว่าจะถึงวันขึ้นศาล”
บอกแค่นั้นเธอก็เปิดประตูแล้วกลับเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้หมอหนุ่มได้แต่ทอดถอนใจเพราะดูเหมือนว่าหลังจากจบเรื่องผ่าตัดของลูก เขาคงได้มีเรื่องต้องทำอีกเยอะและหนักหนาสาหัสมากทีเดียว ในเมื่อแม่ของลูกดูจะใจแข็งมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก
แต่จะโทษใครได้ล่ะ ในเมื่อวันนั้นเขาเป็นฝ่ายไล่เธอไปจริงๆ มาถึงตอนนี้คิดอยากจะให้เธอกลับมาง่ายๆ ก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
ธาวินเดินตามแม่ของลูกเข้าไปในห้องนั้น ก่อนที่เขาจะเริ่มตรวจร่างกายของลูกอย่างตั้งใจ จากนั้นเขาก็ทาบมือใหญ่ลงบนหน้าผากและเลื่อนลงมากอบกุมที่แก้มนุ่มของลูก พยายามบอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ อย่าทำให้ลูกตกใจกลัวโดยไม่จำเป็น ทั้งที่ความรู้สึกของการเป็นพ่อที่เพิ่งจะได้เห็นหน้าและรู้จักลูกของตัวเองเป็นครั้งแรกมันเอ่อล้นท่วมท้นจนเต็มหัวใจไปหมด
“ไม่ต้องกลัวนะครับทะเล หมอสัญญาว่าจะรักษาทะเลให้หายเป็นปกติ แล้วทะเลก็จะไม่ปวดหัวบ่อยๆ เหมือนแต่ก่อนอีกแล้วนะ”
“จริงนะครับ คุณหมอสัญญานะ”
เด็กน้อยยกมือขึ้นก่อนจะกางนิ้วก้อยออกมาพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง เห็นอย่างนั้นเขาก็ไม่รั้งรอที่จะยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกันเอาไว้
“ครับ หมอสัญญา...สัญญาด้วยชีวิตของหมอเลย...”
- Writer
