“พี่ๆ ช่วยซื้อดอกไม้ของหนูหน่อยได้มั้ยคะ” เด็กน้อยพูดภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ ไม่ใช่ภาษาถิ่นอย่างควรจะเป็นแปลว่าเธอคงฝึกพูดกับแขกที่มาจากต่างจังหวัดมานานพอสมควรแล้ว และการที่เธอเรียกผู้ใหญ่รุ่นพ่อแม่ว่าพี่ก็คงเพราะถูกฝึกมาให้เอาใจคนฟังนั่นเอง
“กุหลาบขายยังไงจ๊ะสาวน้อย” สิปปกรถามขึ้นอย่างสนใจ
“หนึ่งดอกห้าสิบบาทค่ะ ถ้าช่อนี้มีสามดอกหนึ่งร้อยบาทค่ะ”
“แล้วพวงมาลัยล่ะจ๊ะ” ธารากานต์ถามขึ้นบ้าง
“พวงเล็กห้าสิบบาท พวงใหญ่หนึ่งร้อยจ้ะ”
“งั้นพี่ขอกุหลาบหนึ่งช่อละกันจ้ะ”
สิปปกรบอกก่อนจะยื่นแบงก์ร้อยให้เด็กน้อย เธอก็ยกมือขึ้นไหว้ก่อนจะส่งช่อกุหลาบให้ ซึ่งสิปปกรก็ยื่นต่อให้ธารากานต์ทันที
“ขอบคุณค่ะ แล้วไทม์ล่ะไม่ซื้อให้ณิชาสักช่อเหรอจ๊ะ”
“ณิชาคงไม่อยากได้มั้งครับ เค้าเห็นกุหลาบตั้งแต่ตื่นนอนยันเข้านอนแล้ว หรือว่าณิชาอยากได้พวงมาลัยไปไหว้พระหน่อยมั้ย เดี๋ยวพี่ซื้อให้”
“ณิชาไม่ได้อยากได้ค่ะ แต่...ณิช
