“ณิชา ฉันมีเรื่องจะรบกวนหน่อยนะ มาคุยกันทางนี้หน่อยสิ”
“อะไรคะ”
“มาเถอะน่า” แล้วเขาก็คว้าข้อมือบางก่อนจะพาเธอออกไปคุยตรงห้องรับแขก
“ปล่อยมือค่ะ จะพูดอะไรก็พูดมา ทำไมชอบทำตัวรุ่มร่ามนักนะ” เธอแกะมือปลาหมึกออกแล้วนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่
“แค่จับมือนิดหน่อยเอง แต่เรื่องที่ฉันอยากพูดมีสองเรื่องและสำคัญพอๆ กันเลยล่ะ”
“งั้นก็รีบว่ามาเถอะค่ะ ฉันฟังอยู่”
“เรื่องแรกเป็นเรื่องของเรา ฉันอยากให้เธอช่วยบอกลูกว่าฉันเป็นพ่อของเค้าก่อนที่เธอจะกลับเชียงรายได้รึเปล่า ฉันกลัวลูกไม่อยากอยู่กับคนแปลกหน้าถ้าเธอกลับเชียงรายไปน่ะ ใจจริงก็อยากให้เธอบอกลูกวันนี้เลย แต่ก็กลัวลูกจะตกใจน่ะ”
“ฉันต้องบอกเค้าก่อนกลับเชียงรายอยู่แล้วค่ะ แต่อาจจะไม่ใช่วันนี้เท่านั้น”
“จริงนะ”
“ค่ะ เรื่องที่คุณเป็นพ่อของเค้า ฉันคงต้องค่อยๆ พูดให้เค้าเข้าใจทีละนิด แต่การที่คุณพ่อคุณแม่พี่น้องของคุณมาทำความรู้จักกับเค้าขนาดนี้ ฉันว่าคนฉ
