แต่ไพรหอมจะเป็นคนเดียวที่รับไม่ได้ที่สุด
“เราสองคนว่ายังไง” คุณเขมิกาเอ่ยถาม ร้อนใจเหมือนกองไฟสุม
“เราสองคนรับผิดครับ และคิดว่าจะแต่งงานกันให้เร็วที่สุด” พันศึกพูดขึ้นก่อน
“นี่มันเรื่องบ้าอะไร ทำไมแกจิตใจโลเลแบบนี้พันศึก แล้วไพรหอมล่ะ”
“ผมมาคิดๆ ดูแล้ว ผมไม่ได้รักไพรหอมครับ ผมแค่หลงเธอ แต่คนที่ผมรักจริงๆ คือว่านจันทร์” พันศึกโอบกอดว่านจันทร์เอาไว้ ต่างคนต่างยิ้มให้กัน
“ไอ้สารเลวเอ๊ย!” ขุนพลถลาเข้าไปกระชากคอเสื้อน้องชายลูกพี่ลูกน้อง
“ผมขอโทษถ้าพี่จะโกรธแทนไพรหอม... ผมรับผิด แต่ถ้าจะโกรธเพราะหึงหวงว่านจันทร์ล่ะก็ พี่ต้องบอกตัวเองว่าพี่มีเมียแล้ว”
“อย่ามายุ่งกับไพรหอมอีก” ขุนพลกระชากเสียงอย่างโมโห
“ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ ฉันล่ะปวดหัว” คุณเขมิกาถึงกับกุมขมับ แทบจะเป็นลม ประภากับประไพมองหน้ากัน ไม่คิดว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ ทำไมทุกคนไม่รุมด่าว่าเรื่องบัดสีนี้ แล้วไล่ว่านจันทร์ออกไป ทำไมนั
