“ไพรหอม!” พันศึกเองก็โดนกันเอาไว้จากคนของเสี่ยวิชัย
“แค่เงินอย่างเดียวไม่ได้เว้ย เด็กเมื่อวานซืนอย่างพวกมึงต้องกราบตีนกูก่อน” เสี่ยวิชัยพูดขึ้น ก่อนพยักหน้าให้ลูกน้องจัดการค้นตัว ไม่พบอาวุธ และเตะจนพันศึกและเพื่อนๆ คุกเข่าลงตรงหน้า
“อาพันศึก”
“กราบตีนกูก่อน ขอโทษกูด้วย พวกมึงนี่คอยกวนโอ๊ยกูตลอด” เสี่ยวิชัย เอาปลายกระบอกปืน ลูบไปตามใบหน้าของคู่แข่งทางธุรกิจ ก่อนจะตบด้วยปลายกระบอกปืน
“โอ๊ยๆๆ” พันศึกและเพื่อนๆ ร้องด้วยความเจ็บ ก่อนจะเงยหน้ามองเสี่ยวิชัยอย่างเคียดแค้น
“เกลียดกูก็เกลียดไป แต่พวกมึงต้องกราบตีนกู ถ้าไม่อยากให้นังนี่ตาย” เสี่ยวิชัยมองอย่างเหนือกว่า ยิ้มเยาะสะใจเป็นบ้า รอโอกาสนี้มานานแล้ว
“ก็ได้ ถ้ามึงจะยอมปล่อยเมียกู” พันศึกยอมกราบเสี่ยวิชัย คนอื่นๆ จึงยอมด้วย
“ไม่นะอาพันศึก จะแค้นอะไรกันนักหนา” ไพรหอมถามทั้งน้ำตา ปกติพันศึกเป็นคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีเอามากๆ ไม่ยอมก้มหัวให้ใค
