แต่เพราะภัยที่จะเข้ามาถึงตัวในความที่เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวก็น่ากลัวเกินไป เด็กสาวกอดตัวเองด้วยความหว้าเหว่ เธอหลับตาลงเพราะอยากเข้มแข็งให้มากกว่านี้ เราต้องเข้มแข็งเธอบอกตัวเอง เพราะทุกย่างก้าวของชีวิตต้องผจญกับอุปสรรคมากมาย เราต้องก้าวเดินต่อไปให้ได้ เพราะไม่เช่นนั้นเธอก็จะตายอย่างน่าสังเวชใจอยู่บนขวากหนามข้างทางที่มุ่งไปสู่จุดมุ่งหมายข้างหน้า
“อุ๊ย!” ไพรหอมสะดุ้งเมื่ออ้อมแขนอบอุ่นกอดเธอเอาไว้ทั้งตัว เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เธอไม่รู้สึกตัว อาจเพราะมัวแต่คิดเรื่องอะไรมากมายในหัว
พันศึกเห็นอาการเกร็งของเด็กสาวแต่เขาทำเป็นไม่สนใจ เขายืนอยู่หน้าประตูห้องซึ่งเป็นทางเชื่อมระหว่างห้องของเขากับเธอนานแล้ว แม้จะบอกตัวเองว่าให้ทำตัวเย็นชาหมางเมินกับเธอให้ถึงที่สุด เพราะเธอคือลูกของผู้หญิงชั่วร้ายคนนั้น แต่เขาก็หวนนึกถึงกลิ่นหอมประจำกายของเธอ รวมทั้งสัมผัสนิ่มนวลที่เธอมีให้เขา
ไพรหอมตัวแข็งทื่ออย
